Świerk wschodni to dość pospolita odmiana roślin iglastych. Należy do rodziny sosnowatych i jest typową kulturą górską, której siedlisko znajduje się na wysokości 1-2,5 tysiąca metrów nad poziomem morza. Siedliskiem rośliny jest Kaukaz, Azja Mniejsza, Turcja. Pomimo tego, że roślina ta jest ciepłolubna, kultura dobrze rośnie na środkowym pasie.

Zobacz opis

Świerk orientalny to kultura górska. Preferuje zacienione zbocza, gdzie sąsiaduje z sosną, jodłą, grabem i bukiem. Dorosła kultura osiąga wysokość 65 metrów. Ma jasnoszarą gładką korę, która z wiekiem pęka i łuszczy się.

Roślina wyróżnia się spłaszczonymi czworościennymi igłami wielkości 0,4-0,8 cm. W młodym wieku igły mają jasnozłoty kolor, a następnie stają się ciemnozielone. Żeńskie szyszki kultury są czerwone i znajdują się na końcach pędów.

Aureospicata uznawana jest za jednego z najczęstszych przedstawicieli jodeł orientalnych. Istnieją jednak inne odmiany. Żywotność kultury to 400-500 lat.

Popularne odmiany

Świerk wschodni ma wiele odmian, z których każda charakteryzuje się pewnymi cechami:

    Aurea - wolno rosnąca odmiana o luźnej stożkowatej koronie. W ciągu roku drzewo rośnie o 15 centymetrów wysokości i 5 centymetrów szerokości. Maksymalna wielkość rośliny to 12-15 metrów. Młode igły mają złocisty kolor, a latem zielenieją.Ta odmiana jest uważana za bardzo bezpretensjonalną. Dobrze znosi warunki miejskie, dobrze rośnie w pełnym słońcu i półcieniu.
  1. Aureospicata to odmiana niemieckiej selekcji. Maksymalna wysokość świerka wynosi 12 metrów. Jednak jego szerokość nie przekracza 5 metrów. Aureospicata wyróżnia się tym, że jego nerki otwierają się dość późno. Jednocześnie w czerwcu obserwuje się pojawienie się młodych pędów o złotym odcieniu. Po pewnym czasie igły nabierają ciemnozielonego koloru. Świerk charakteryzuje się gęstą, wąską piramidalną koroną i asymetrycznymi gałęziami bocznymi. Młode pąki mają niezwykły fioletowy kolor, a dojrzałe pąki stają się brązowe.
  2. Golden Start to karłowa odmiana świerka orientalnego o powolnym wzroście. Jego wysokość nie przekracza 1,5-3 metrów. W tym przypadku szerokość korony wynosi 1,5 metra. Roślina charakteryzuje się szerokostożkowatym kształtem korony. Pędy są szeroko rozłożone i mają poziomy układ. Świeży wzrost ma złocisty kolor, ale w trakcie sezonu stopniowo ciemnieje.
  3. Summergold - symetryczna korona jest uznawana za cechę wyróżniającą tę odmianę. W wieku 10 lat świerk dorasta do 2 metrów. Jednocześnie stare drzewo zwykle nie przekracza 8 metrów. Młody wzrost ma złoty kolor, ale pod koniec ciepłego sezonu igły stopniowo ciemnieją. Świerk tej odmiany dobrze rośnie na stanowiskach nasłonecznionych oraz w cieniu.
  4. Skylands - ta odmiana jest najczęściej wykorzystywana w projektowaniu krajobrazu. Świerk ma krótkie igły. Na początku ma jasnożółty odcień, a następnie staje się złoty. Pod koniec sezonu kultura nabiera ciemnozielonego koloru. Korona ma piramidalną koronę. W tym samym czasie dorosła roślina zwęża się i rozciąga.
  5. Nigra Compacta - ta odmiana ma najmniejszy rozmiar. W wieku 10 lat wysokość drzewa nie przekracza 1 metra. Roślina ma krótkie igły. Młode igły mają złocisty kolor, ale z wiekiem stają się ciemnozielone.

Jak rosnąć

Aby świerk Aureo Spikata i inne odmiany odmiany wschodniej rosły i rozwijały się prawidłowo, ważne jest prawidłowe wykonanie prac nasadzeń i zapewnienie roślinom odpowiedniej pielęgnacji.

Lądowanie

Eksperci radzą kupować świerk w pojemniku z zamkniętym systemem korzeniowym. W tym przypadku sadzenie rośliny odbywa się poprzez przeładunek, co powoduje dla niej mniejszy stres. W dodatku takie drzewka można sadzić nawet latem, podczas gdy standardowym terminem jest początek wiosny lub koniec jesieni.

Ta kultura rozwija się normalnie na różnych rodzajach gleby. Jednak najlepszą opcją jest żyzna lekka ziemia, która ma odczyn kwaśny lub lekko kwaśny. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że kultura nie wytrzymuje nasiąkania wodą. Dlatego najlepiej sadzić ją w miejscu, gdzie wody gruntowe nie leżą bardzo blisko powierzchni ziemi.

Opinia eksperta

Podczas sadzenia kilku upraw warto wziąć pod uwagę minimalny odstęp między nimi. Aby korona rośliny mogła się rozwinąć, odległość między nimi musi wynosić co najmniej 3 metry.

Na początek zaleca się wykopać dół do sadzenia. Jego głębokość powinna wynosić 70 centymetrów, a średnica 50. Przed ułożeniem podłoża warto wylać na dno drenaż z tłucznia, żwiru lub keramzytu. Jego grubość musi wynosić co najmniej 15 centymetrów.

Aby zapewnić drzewku odżywienie w pierwszych latach życia, zaleca się stosowanie do gleby nawozów organicznych i mineralnych. Podłoże do sadzenia można przygotować niezależnie. Aby to zrobić, wymieszaj następujące składniki:

  • 4 kawałki żyznej ziemi;
  • 1 część biohumusu;
  • 1 kawałek torfu;
  • 1 kawałek piasku.

Ponadto na 1 roślinę należy użyć 100-150 gramów nitroammofoski. Podczas sadzenia sadzonki ważne jest, aby znajdowała się ona ściśle pionowo. W takim przypadku szyjka korzenia powinna znajdować się na tym samym poziomie co podłoże.

Od razu po posadzeniu gleba musi być dobrze zagęszczona, aby nie tworzyły się w niej puste przestrzenie. Następnie zaleca się obficie podlać roślinę roztworem stymulatora wzrostu. Aby to zrobić, możesz użyć „Epin” lub „Kornevin”.

Po wchłonięciu wilgoci do gleby koło pnia należy zmulczować trocinami, igłami lub korą sosnową. Pomoże to uniknąć wysychania gleby, zahamować rozwój chwastów i stworzyć dogodne warunki do szybkiego rozwoju systemu korzeniowego.

Pielęgnacja

Pielęgnacja rośliny jest dość łatwa. Wymaga to prostych kroków:

    Podlewanie - częstotliwość zależy od czynników pogodowych. Przy suchej pogodzie kulturę należy zwilżyć 1-2 razy w tygodniu. Dotyczy to zwłaszcza młodych sadzonek. 1 drzewo wymaga co najmniej 10 litrów wody.
  1. Spulchnianie - warto spulchnić glebę wokół drzewa ręcznym kultywatorem na głębokość 5-6 centymetrów. W tym samym czasie gleba jest mieszana z zagęszczoną ściółką. Dzięki temu materiał można zamienić w nawóz organiczny. Następnie zaleca się aktualizację warstwy ściółki.
  2. Dokarmianie - nawozu nie należy stosować zbyt często. Wystarczy zrobić to 2 razy w sezonie. W tym celu najlepiej użyć specjalnych kompozycji dla drzew iglastych. W tym samym czasie do opryskiwania należy dodać do wody „Chelatynę”. Dzięki temu możliwe jest uzupełnienie niedoboru żelaza w igłach.
  3. Przycinanie - tworzenie korony jest opcjonalne. Jednocześnie młode sadzonki kultury dobrze znoszą strzyżenie i szybko się regenerują. Pamiętaj, aby usunąć uszkodzone i suche gałęzie. Zabieg najlepiej wykonać wczesnym latem.
  4. Przygotowanie do zimy - w regionach o surowym klimacie młode sadzonki trzeba ocieplać świerkowymi gałązkami. W takim przypadku należy najpierw obficie podlać rośliny.

Możliwe szkodniki

Wśród pasożytów, które często prowadzą do klęski świerka wschodniego, warto wyróżnić następujące owady:

  • mszyca żółciowa;
  • wałek z liści świerku;
  • roztocza;
  • zakonnica gąsienice jedwabników;
  • Świerk Hermes.

Zwalczanie szkodników jest możliwe za pomocą insektycydów i akarycydów. Im szybciej podejmiesz działania, tym bardziej zauważalne rezultaty możesz uzyskać. Aby zidentyfikować pasożyty na czas, zaleca się dokładne badanie drzew iglastych raz w tygodniu. Najlepiej zrobić to za pomocą szkła powiększającego.

Użycie jako dekoracja strony

Zgodnie z opisem świerk orientalny wyróżnia się wyraźnymi właściwościami dekoracyjnymi. Świetnie prezentuje się na otwartym trawniku. Kulturę można również wykorzystać jako żywopłot. Młode rośliny zaleca się ściąć, nadając im piękny kształt.

Rośliny zwarte dobrze komponują się z niskimi iglakami, jasnymi kwiatami jednorocznymi, roślinami okrywowymi.

Świerk wschodni to wspaniała roślina ozdobna, często wykorzystywana w architekturze krajobrazu. Aby pomyślnie wyhodować plon, musi on zapewnić odpowiednią opiekę.

Kategoria:

Drzewa