Dżuma jest szczególnie niebezpieczną chorobą zakaźną pochodzenia odzwierzęcego. Towarzyszy ciężkie zatrucie, gorączka, zaburzenia układu limfatycznego, martwica tkanek. W przypadku zarażenia dżumą śmiertelność bydła wynosi 100%. Choroba charakteryzuje się również niebezpiecznie wysoką zaraźliwością i szybkim rozprzestrzenianiem się na cały inwentarz. Pomimo tego, że dżuma jest uważana za chorobę wyeliminowaną, każdy rolnik powinien znać szczegółowe informacje na jej temat.

Co to jest księgosusz?

W klasyfikatorze międzynarodowym dżuma zaliczana jest do grupy A (niesie ze sobą skrajne zagrożenie). Oficjalna nazwa patologii to Pestis bovina. Ma wirusowy charakter pochodzenia, niszczy błony śluzowe narządów, skórę. Zainfekowane obszary ulegają zapaleniu i szybko obumierają.

Bydło pozostaje bardzo podatne na wirusa dżumy. Oprócz bydła, inne zwierzęta kopytne również mogą zachorować:

    Kozy.
  1. Owca.
  2. Świnie.
  3. Dzikie zwierzęta kopytne (bawoły, jelenie).

Choroba jest wywoływana przez wirusa paramyksawirusa. Patogen dżumy ma swoje własne RNA. Po uwolnieniu do krwiobiegu szybko się w nim rozprzestrzenia.

Opinia eksperta

Maksymalne nagromadzenie ciał obserwuje się w węzłach chłonnych, płucach, nerkach. Z biegiem czasu patogen infekuje inne narządy i tkanki.

Pierwsze informacje o księgosuszu pochodzą z początków naszej ery. Charakter zaraźliwy został odkryty w 1711 roku i potwierdzony w 1895 roku. Wirus sprawczy powstał później - w 1902 roku. Obecnie księgosusz jest zarejestrowany tylko w 3 regionach świata: Afryka Tropikalna, Bliski Wschód, Azja. W krajach byłego ZSRR księgosusz nie był diagnozowany od 1928 roku.

Przyczyny wystąpienia

Choroba jest szczególnie zaraźliwa dla młodego bydła w wieku poniżej jednego roku. Głównym źródłem przenoszenia dżumy jest zarażony osobnik. Uwalnia do powietrza patogeny zawarte w płynach ustrojowych, kale, śluzie. 3 główne sposoby przenoszenia zarazy:

    Przez powietrze. Wirus dostaje się do dróg oddechowych bydła z tlenem. Ułatwia to grupowe i bliskie trzymanie, słaba odporność zwierząt gospodarskich.
  1. Przez kał (droga pokarmowa). Wydzieliny zawierają cząsteczki wirusa. Mogą dostać się do jedzenia, wody. Jest to typowe dla gospodarstw, w których nie przestrzega się norm sanitarnych, nie przeprowadza się dezynfekcji.
  2. Martwe gatunki (mechaniczne). Zainfekowane zwłoki są karmione przez ptaki i owady, które w kontakcie z bydłem przenoszą na nie wirusa.

Czynnik sprawczy księgosuszu jest również przenoszony przez inwentarz, odzież służby. Nie odnotowano przypadków przenoszenia przez komary, kleszcze, gzy. Patogen pozostaje żywy na skórze, rogach i mięsie martwych osobników do miesiąca. Dlatego zainfekowane zwłoki muszą zostać spalone.

Objawy choroby

Okres inkubacji księgosuszu wynosi od 3 do 7 dni. Istnieje kilka odmian manifestacji infekcji: typowa, utajona lub nieudana (nie osiąga pełnego rozwoju, zatrzymuje się na wczesnym etapie). Objawy mogą się różnić w zależności od rodzaju, rasy i statusu immunologicznego bydła.

Dżuma jest najbardziej widoczna u młodych zwierząt. Rozwój i progresja choroby przebiega w 3 etapach.

Pierwszy etap

Rozpoczyna się u bydła natychmiast po zakończeniu okresu inkubacji. Drugie imię to dżuma gorączkowa. Czas trwania - nie więcej niż 2-3 dni. CRS charakteryzuje się następującymi objawami klinicznymi:

    Szybki oddech, szybki puls.
  1. Gwałtowny skok temperatury do 40.
  2. Całkowita odmowa jedzenia przy jednoczesnym nadmiernym podawaniu wody.
  3. Zaczerwienienie i zapalenie błony śluzowej oka.
  4. Nabycie wysokiej czułości na światło dzienne.

Drugi etap

Uruchamia się po 2-3 dniach pierwotnego wycieku. Wskaźnikiem drugiego stadium zarazy u bydła jest pojawienie się ognisk martwiczych na błonach śluzowych. Dotyczy to przede wszystkim spojówki, jamy ustnej i jamy nosowej. Cielące się osobniki na tym etapie umierają. Objawy dżumy w drugim etapie:

    Niespokojne zachowanie – osoby kichają, odwracają głowę, tupią w miejscu.
  1. Gwałtowny postęp surowiczego zapalenia spojówek, ostatecznie przechodzącego w ropne.
  2. Obfite wydzielanie ropnego wysięku z przewodów nosowych. Na nozdrzach pojawiają się strupy zaschniętej ropy.
  3. Poważny obrzęk błony śluzowej nosa, oczu.
  4. Zwiększone wydzielanie śliny. Jednocześnie ślina jest pienista, zawiera plamy krwi.

Trzeci etap

Na tym etapie rozwoju zarazy dochodzi do poważnych naruszeń błony śluzowej przewodu pokarmowego. Bydło ma uporczywą biegunkę lub mimowolne wydalanie kału. W masach jest krew, śluz, cząstki martwych jelit. Błona śluzowa wystaje w okolicy odbytu. Aktowi wypróżnienia towarzyszy ból, aby go złagodzić, zwierzę wygina grzbiet w łuk.

Takie zaburzenie prowadzi do szybkiego wyczerpania i odwodnienia bydła. Następuje gwałtowna utrata masy ciała, pojawiają się problemy z oddychaniem: bolesny kaszel, rozedma płuc. Jednocześnie temperatura pozostaje normalna lub spada poniżej normy. Do zgonu dochodzi po 8-9 dniach od wystąpienia pierwszych objawów zarazy.

Duża zarazy

Obraz kliniczny dżumy u bydła jest podobny do objawów innych chorób zakaźnych.Diagnozy nie można postawić na podstawie samych objawów i stanu. Aby uzyskać dokładny wynik, przeprowadzana jest diagnostyka laboratoryjna. U żywych osób jest to badanie krwi. Procedura może przebiegać na 3 sposoby - wykrywanie swoistych przeciwciał, zmiany w strukturze komórek, test immunoenzymatyczny. W przypadku martwych zwierząt przeprowadza się sekcję zwłok. W warunkach laboratoryjnych badane są cząstki śledziony i wątroby, węzły chłonne. Tkanki pobiera się od martwych osobników nie później niż 5-6 godzin po śmierci. Na obecność czynnika wywołującego zarazę wskazują zmiany w narządach wewnętrznych bydła:

    Zgrubienie jelita cienkiego.
  1. Wrzody, krwotoki na jelitach.
  2. Powiększone i zaognione węzły chłonne.
  3. Osad sera na wszystkich błonach śluzowych.

Metody leczenia patologii

Jakiekolwiek leczenie nosówki u bydła jest prawnie zabronione. Wszystkie zarażone zwierzęta są zabijane w sposób bezkrwawy. Następnie przeprowadzić całkowite spalenie zwłok. Pomieszczenia, narzędzia poddawane są dokładnej dezynfekcji dwukrotnie.

W przypadku wykrycia zarazy u bydła, ferma zostaje zamknięta na kwarantannę, a osada zostaje objęta reżimem kwarantanny. Obejmuje zakaz eksportu/importu zwierząt, produktów mlecznych i mięsnych, skór, pasz. Przemieszczanie się osób poza wieś/miasto jest ograniczone. Inne działania w toku:

    Całkowite wyłączenie wypasu.
  1. Pomieszczenia hodowli bydła poddawane są codziennemu sprzątaniu. Następnie przeprowadza się obróbkę sodą kaustyczną.
  2. Wszystkie bydło w wiosce jest szczepione.

Jeżeli ograniczenia kwarantannowe nie przyniosą rezultatów, administracja osiedla podejmuje decyzję o uboju całego inwentarza. Miejsca przetrzymywania są następnie czyszczone i dezynfekowane. Przy dodatniej dynamice kwarantanna zostaje przedłużona o kolejne 21 dni. Następnie do stodoły wprowadza się kilka głów młodych zwierząt, obserwuje się je przez 3 miesiące. W przypadku braku oznak zarazy zezwala się na wypuszczanie i hodowlę nowych osobników.

Metody zapobiegania

Swoistym środkiem zapobiegania zarazie jest okresowe szczepienie bydła. Stosuje się preparaty z dezaktywowanej lub żywej kultury patogenu. Podaje się go we wstrzyknięciu podskórnym. Nabyta odporność trwa 3 lata.

Inne środki zapobiegawcze obejmują typowe działania przeciwepizootyczne. Jest to regularne sprzątanie miejsc odosobnienia oraz okresowa dezynfekcja środkami chemicznymi. odczynniki. Boksy i szopy powinny być dobrze wentylowane.

Zabrania się chowu zamkniętego: na jedną krowę przypada co najmniej 7-8 metrów kwadratowych. m. Dieta bydła powinna być zbilansowana i bogata w witaminy.

Kosos jest uważany za całkowicie wyeliminowaną chorobę w Europie, Ameryce, Australii. Ale biorąc pod uwagę rzeczywiste szkody i niebezpieczeństwo tej patologii, nie można jej zlekceważyć.Każdy rolnik musi znać typowy obraz kliniczny zarazy, aby na czas rozpoznać chorobę. Nie należy też osłabiać środków zapobiegawczych, gdyż jest to niezawodna ochrona przed tego typu patologiami zakaźnymi.

Kategoria:

Zwierzęta