Krewnianymi owcami domowymi są odmiany owiec górskich. Żyją na wolności i są przystosowane do poruszania się w skalistym terenie, który łączy w sobie urwiska i pionowe zbocza. Zwierzęta można spotkać na niektórych obszarach Eurazji, Ameryki Północnej i kontynentu afrykańskiego. Większość przedstawicieli uważa go za rzadki gatunek.
Jak nazywa się owca górska
Owce górskie to ssaki parzystokopytne należące do rodziny bydlęcych. Łacińska nazwa gatunku to Ovis ammon. Według legendy nazwa pochodzi od imienia jednego z bogów.Mieszkańcy Olimpu zamienili się w zwierzęta, bojąc się olbrzyma Tifany. A Amon przybrał postać barana. Eksperci nie zgadzają się co do klasyfikacji i liczby gatunków tych zwierząt. Termin „owca górska” jest najczęściej używany w odniesieniu do największego przedstawiciela grupy. Arkhar oznacza po mongolsku „dziką owcę”.
Pochodzenie gatunku
Kwestia pochodzenia owiec nie została ostatecznie zbadana. Naukowców wciąż interesuje, kto jest przodkiem zwierząt.
Istnieje kilka typów:
- Mufflony, żyją głównie w Azji. Wielu badaczy wątpi, czy to właśnie ta grupa zwierząt stała się przodkiem współczesnych gatunków.
- Dzikie owce argali należą do największych przedstawicieli krów. Gigantów spotyka się u podnóża Azji Środkowej. Primogenitura jednostek również nie została udowodniona.
- Aragali, pochodzący z Himalajów i Zabajkali, uważany jest za najbardziej prawdopodobnego przodka baranów.
System klasyfikacji owiec górskich ciągle się zmienia. W wyniku badań izoluje się nowe gatunki parzystokopytnych, a przedstawicieli innych podgatunków łączy się w osobne grupy.
Opis i charakterystyka
Owce górskie to duże zwierzęta z dużymi rogami, które są wkręcane jak korkociąg. Krawędzie są zaokrąglone i osiągają długość od 1 do 2 metrów. Samce walczą o prawo do bycia liderem stada. A rogi to potężna broń wojskowa.
Dorosły tryk waży od 60 do 190 kilogramów, samice są 2 razy lżejsze. Pamir argali są uważane za najbardziej imponujące. Ten przedstawiciel krów jest również nazywany Marco Polo na cześć podróżnika, który jako pierwszy opisał to zwierzę. Owca górska osiąga 1,8 metra długości, ale ma krótki ogon - 10-17 centymetrów. Kolor parzystokopytnych waha się od żółtego do ciemnobrązowego.Mieszkańcy Himalajów są ciemni, rosyjskie podgatunki wyglądają na znacznie jaśniejsze. Samce wyróżniają się białym kołnierzem na szyi i ciemniejszym kolorem sierści w porównaniu do samic. Zwierzęta linieją 2 razy w roku.
Siedlisko i Siedlisko
Owce górskie to przedstawiciele fauny terenów wysokogórskich. Najczęstsze obszary, w których żyją zwierzęta to:
| Habitat | |
| Jeden z przedstawicieli odmiany europejskiej zamieszkuje południe kontynentu, Sardynię i Korsykę | |
| Podgatunek występujący w Azji i na Zakaukaziu | |
| Rzadki, prawie wymarły gatunek występujący na Cyprze | |
| Przedstawiciele tej grupy mieszkają w Ałtaju, Kazachstanie, Tybecie i innych regionach górskich. Największe pochodzą ze skał pamirskich. | |
| Te parzystokopytne wybrały bezkresy wschodniej Syberii | |
| Terytorium występowania gatunku - Ameryka Północna | |
| Mieszka w Azji Środkowej i Kaszmirze |
Owce górskie rzadko pokonują duże odległości. Obszar migracji rzadko przekracza 40 kilometrów kwadratowych. Latem bydło wyrasta na alpejskie łąki w górach, zimą schodzi w doliny, gdzie jest mniej śniegu, łatwiej o pożywienie.
Co je zwierzę
Podstawą diety przedstawicieli rodziny bydlęcych są zioła. W warunkach wysokich gór owce znajdują przestrzeń wolną od drzew, ale z różnorodną roślinnością. Maciorki i młode są karmione oddzielnie od samców.Dorosłe osobniki zajmują terytoria na niższym poziomie, gdzie można znaleźć znaczne zapasy żywności.
Na terenach wzniesionych dzikie owce spotykają różne trawy i turzyce, nieco niżej – krzewy i mezofity.
Cenną substancją dla owiec jest sól, za pomocą której uzupełniają one zapasy minerałów w organizmie. Zwierzęta chętnie jedzą również gałęzie drzew, takich jak dęby czy klony, ale za największy przysmak uważane są płatki zbożowe. Dzienne spożycie paszy u dojrzałych samców wynosi od 16 do 19 kilogramów. W górach małe strumienie i topniejący śnieg stają się źródłem wody dla dzikich owiec. Na obszarach suchych zwierzęta muszą czasami pokonywać znaczne odległości w poszukiwaniu wody.
Charakter i styl życia barana
Samotne owce górskie są rzadkością, zwierzęta często tworzą małe stada. Maciorki z potomstwem żyją w oddzielnych grupach od dorosłych samców. Migracja zwykle wiąże się z poszukiwaniem pożywienia. W gorącym sezonie parzystokopytne zbliżają się do szczytu góry.
Opinia eksperta
Ale czasami przyczyną przemieszczania się stada są klęski żywiołowe lub pożary. Kłusownicy są również w stanie zmusić zwierzęta do opuszczenia ich zwykłych siedlisk.Owce górskie są mądre. Ostrzegają swoich bliskich przed niebezpieczeństwem niskim, beczącym dźwiękiem. Starają się unikać bezpośredniego zderzenia z wrogami. Możliwość przeskakiwania z jednej skały na drugą pomaga uciec przed drapieżnikami. Długość zwierzęcia skacze na odległość 3-5 metrów. W sytuacjach nie zagrażających życiu dzikie zwierzęta wykazują pokojowe usposobienie.
Struktura społeczna i reprodukcja
Rykowina owiec górskich rozpoczyna się w połowie jesieni i trwa do stycznia. U zwierząt żyjących na niższych wysokościach okres ten jest czasem dłuższy. O prawo do kopulacji z samicą dorosłe barany organizują prawdziwą bitwę. Uderzenia rogów, które wymieniają, słychać z odległości około 800 metrów. Zwycięzca wybiera kobietę.
Samice osiągają dojrzałość płciową w wieku 2 lat, znacznie wcześniej niż samce, które rozpoczynają krycie z płcią przeciwną nie wcześniej niż w wieku 5 lat. Dzikie owce są obok wybrańca jeszcze przez 2 miesiące po rykowisku. Ciąża trwa około 165 dni. Zwykle poród przypada na marzec lub kwiecień.
Główne cechy formacji zwierzęcej:
| Znaczenie | |
| do 5kg | |
| dziesięciokrotnie | |
| po 3 miesiącach | |
| za 6 miesięcy | |
| 2 lata | |
| 4 lata | |
| 10-12 lat |
1 baranek zwykle daje 1 baranka. Niektóre typy krów rodzą bliźnięta, czasami odnotowuje się przypadki narodzin pięciu jagniąt na raz. Potomstwo samicy kontynuuje karmienie mlekiem nawet po pojawieniu się zębów.
Naturalni wrogowie owiec górskich
Artiodactyle nie unikają innych zwierząt. Kiedy owce górskie trzymają się razem, rogi i szybki bieg działają jak obrona przed niebezpieczeństwem. Ale jeśli jednostka zostaje sama, zastyga w miejscu, dopóki zagrożenie nie minie.
Zdolność poruszania się po skalistym terenie służy jako niezawodna obrona przed drapieżnikami. Parzystokopytne mogą stać się ofiarami wilków. Polują na nie również lamparty śnieżne, lamparty i inne koty, a na mniejsze zwierzęta orły przednie i orły.
Stan populacji i gatunku
Liczebność owiec górskich zmniejszyła się w ostatnich latach. Niektórym gatunkom grozi wyginięcie. Nie tylko drapieżniki wpływają na zmniejszenie pogłowia zwierząt. Kłusowników od dawna przyciągają luksusowe rogi, skóry i mięso zwierząt. Zakazy sprzedaży cennych surowców nie odstraszają handlarzy towarami podziemnymi. Odstrzał parzystokopytnych odbywa się nawet na terenach objętych ochroną państwa. W Chinach rogi baranie są używane w medycynie ludowej. Na zmniejszenie liczby ludności wpływa górnictwo, w Mongolii – rozwój rolnictwa. Procesy urbanizacyjne prowadzą do spadku liczby rzadkich zwierząt w wielu krajach.
Wyświetl problemy z zachowaniem
Owce górskie są wpisane do Czerwonej Księgi Chin, Kazachstanu i innych państw. W różnych częściach świata tworzone są rezerwaty, w których rzadkie zwierzęta są odławiane wyłącznie w celach hodowlanych. W ogrodach zoologicznych parzystokopytne trzymane są w przestronnych zagrodach, które zapewniają oddzielne pomieszczenie do ochrony przed warunkami atmosferycznymi.Komfortowe warunki pomagają stadu łatwo przystosować się do niewoli.
Pojawienie się potomstwa poza dzikim środowiskiem daje nadzieję na odbudowę populacji. Zwierzęta udomowione krzyżuje się również z owcami domowymi, co przyczynia się do powstawania nowych ras.