Odmiana ziemniaka zwyczajnego pojawiła się stosunkowo niedawno, ale została już wpisana do rejestru państwowego. Domowi hodowcy nadali nazwę ziemniaka pięknej, czerwonawej skórce i odporności na mróz. Odmiana szybko zyskała uznanie nie tylko wśród rosyjskich ogrodników i rolników, ale także wśród mieszkańców sąsiednich krajów ze względu na doskonałą jakość utrzymania, doskonały smak i wygląd rynkowy. Wczesna kultura nadaje się do uprawy w regionie północno-zachodnim, na Uralu i na Syberii.
Opis klasy
Młode bulwy gila wykopywane są po 45–50 dniach od momentu sadzenia, odmiana osiąga pełną gotowość przez 55–60 dni. Odmiana wyróżnia się przyjaznym dojrzewaniem.
Wyprostowane, gęsto liściaste krzewy rosną na średniej wysokości. Duże mięsiste liście nie mają specyficznej falistości. Jasne kwiaty bzu zdobią działkę podczas kwitnienia ziemniaków.
Płaskie owalne bulwy o małych oczach na czerwonawej skórze ważą 90 g. Kremowa biała miąższ o wysokiej zawartości skrobi (16%) kruszy się podczas gotowania. Nadaje się do wielu potraw. Pieczone ziemniaki i frytki są szczególnie dobre.
Wydajność gila osiąga 450 centów na hektar. Pierwsze wykop daje 50-110 centów. Takie wskaźniki dojrzewającego warzywa decydują o korzyściach ekonomicznych uprawy.
Rośnie
Gil zwyczajny jest wybredny w stosunku do gleby. Ciężka, gliniasta, niepłodna, wypełniona chwastami ziemia nie pozwoli na uzyskanie plonów wysokiej jakości.
Musisz przygotować miejsce do sadzenia ziemniaków jesienią: niszczyć chwasty, orać, stosować nawozy organiczne i superfosfat. Pozostaw jesion do wiosny.
Ważne jest obserwowanie płodozmianu i powrót ziemniaków do ich pierwotnego miejsca po czterech latach. Poprawę gleby przeprowadza się poprzez jesienny siew zielonego nawozu. Wiosną kopią i ponownie nawożą. Jeśli nie ma wystarczającej ilości popiołu lub substancji organicznych, dodaje się je bezpośrednio do studzienek. Wprowadzenie granulatu o wysokiej zawartości potasu, WMD „Ziemniak”, lek Kemira jest skuteczny.
Najlepszymi poprzednikami ziemniaków gila są kukurydza, ogórki i rośliny strączkowe. Lądowanie po psiankowatej nie jest zalecane.
Ze względu na podatność na zarażenie nicieniem, nasiona gila muszą być traktowane przed sadzeniem w ziemi. W tym celu kupowane są leki takie jak Actara, Maxim, Fitosporin, Mikon, siarczan miedzi, popiół.
Równie ważne jest kiełkowanie bulw, co przyspiesza pojawienie się sadzonek. Ta procedura jest przeprowadzana w świetle, w temperaturze +12 ° C, miesiąc przed sadzeniem.
Wczesną dojrzałą odmianę sadzi się w maju. Dokładna data zależy od warunków pogodowych. Temperatura gleby powinna się rozgrzać do + 8 ° C. Odległość między dziurami lub bruzdami utrzymuje się w granicach 30–35 cm, a odstęp między rzędami wynosi 70 cm.
Sadzenie ziemniaków Gil zwyczajny odbywa się nie głębiej niż 6-7 cm, aby uniknąć opóźnionego kiełkowania. W celu pomyślnego utworzenia systemu korzeniowego w pierwszym tygodniu po posadzeniu nie pokazano podlewania.
Funkcje opieki
Wraz z pojawieniem się pierwszych sadzonek, 8–10 dni po posadzeniu, redliny są bronowane w celu usunięcia powierzchniowej skorupy i chwastów. Podlewanie ziemniaków Gil jest wymagany w razie potrzeby, tylko w okresie długotrwałej suszy. W przypadku braku deszczu podlewanie jest organizowane dwa tygodnie po wschodzie, a następnie podczas pączkowania i u szczytu kwitnienia. Wczesne ziemniaki potrzebują wilgoci na początku lata.
Ziemniaki są podlewane wczesnym rankiem, starając się nie dostawać na liście, co jest wygodne między rzędami. W upale zaleca się ściółkowanie nasadzeń skoszoną trawą, torfem, próchnicą, która zatrzyma wilgoć i zniszczy większość chwastów.
Ziemniaki odskakują, gdy osiągną wysokość 10–12 cm. Mieszkańcy północnych regionów wolą całkowicie zasnąć. Inni ogrodnicy przychodzą również w przypadku czerwcowego chłodu.
Ważne jest sadzenie na początku kwitnienia, kiedy gil tworzy bulwy, które wymagają luźnej gleby, swobodnej penetracji powietrza i uformowania zwartego krzewu.
Konieczne jest wysadzenie ziemniaków, co zwiększa wydajność, tworząc komfortowe warunki do wzrostu.
Charakterystyka tej odmiany pozwala obejść się bez letniego opatrunku, jeśli nawozy zostały zastosowane jesienią. Czasami rośliny wymagają uzupełnienia, które wprowadza się przed pierwszym hillingiem w postaci materii organicznej - odchodów ptaków lub dziewanny. Dobrym rozwiązaniem jest nitrofoska, złożone nawozy i napar z pokrzywy. Wraz z pojawieniem się pąków stosuje się potas, nawozy fosforowe lub popiół. Skuteczne opryskiwanie roślin kompozycjami zawierającymi humaty, kwas borowy, przyspieszające tworzenie i dojrzewanie owoców.
Zalety i wady
Opis odmiany gila ziemniaczanego obejmuje kilka zalet:
- Doskonały smak
- Przyjazne dojrzewanie.
- Dobre plony.
- Utrzymanie jakości wynosi do 95%.
Wadą tej odmiany jest jej ekspozycja na nicienie.
Szkodniki i choroby
Ziemniaki odmiany Gil są sklasyfikowane jako średnio odporne na choroby i szkodniki:
- Nicienie tworzące torbiel ziemniaka złotego.
- Czynnik sprawczy raka.
- Alternarioza.
- Strup zwyczajny.
- Fusarium
- Verticillosis.
Nieznacznie wpływa na gnicie pierścieniowe i ryzoktonioza Phytophthora wpływa tylko na szczyty, praktycznie nie zagraża bulwom.
W celach profilaktycznych ziemniaki posypuje się popiołem drzewnym, naparami glistnika lub wrotyczu pospolitego, co jest dość skuteczne i nietoksyczne. W przypadku pojawienia się szkodników na nasadzeniach ziemniaków odmiany Snegir konieczne jest użycie specjalnych środków chemicznych.
Zbiór i przechowywanie
Rozpoczęcie zbioru następuje 45 dnia po wschodzie. Pełna dojrzałość przypada na 55-60 dni. Przesunięcia czasowe zależą od warunków klimatycznych regionu. Ziemniaki kopiące gila rozpoczynają się przy suchej, słonecznej pogodzie, aby bulwy miały czas na wyschnięcie na grzbiecie przed przejściem pod baldachim. Po wysuszeniu owoce są sortowane i przechowywane do przechowywania w piwnicy, piwnicy, balkonie lub loggii w drewnianych pojemnikach lub sieciach.
Odmiana o wczesnym dojrzewaniu nadaje się do ponownego sadzenia i uzyskania podwójnej uprawy w jednym sezonie, co jest zalecane w gospodarstwach uprawiających warzywa do celów komercyjnych.
Gil zwyczajny jest odporny na ekstremalne temperatury i opady, dlatego jest przeznaczony do uprawy w północnych regionach Rosji.
