Krowy Hereford zostały po raz pierwszy wyhodowane w Wielkiej Brytanii, w hrabstwie Herefordshire, po czym w 1817 r. bydło zaczęło się rozprzestrzeniać w USA, Kanadzie i Meksyku. Dziś zwierzęta tej rasy są hodowane w wielu krajach Europy, Azji, a nawet na kontynencie australijskim. Krowy Hereford są odporne, bezpretensjonalne dla klimatu i warunków utrzymania, słyną z doskonałej jakości mięsa, dużych rozmiarów i zdolności do wypasu na pastwiskach różnego typu.
Opowieść o początku
Pochodzenie rasy Hereford podano od bydła czerwonego, które hodowano na zachodzie i południu Anglii w XVIII-XIX wieku, krowy Hereford miały kolor czerwony z jasnymi łatami.Mieszanka ras, głównie z typem bydła krótkorogiego, została wyhodowana specjalnie w celu zwiększenia masy mięśniowej zwierzęcia i jego siły pociągowej. Również hodowcy starali się uzyskać mięso wysokiej jakości. Głównym twórcą Herefordów jest Benjamin Tomkins.
Byki i krowy początkowo miały dużą masę ciała i dochodziły do 1500 kilogramów. Ponadto starali się, aby rasa Hereford była harmonijna w celu uzyskania dobrej skóry, wysokiej jakości i smacznego marmurkowatego mięsa. Początkowo bydło miało jasnobrązowy lub szary kolor z małymi białymi plamami. Już pod koniec XIX wieku Herefordy zasłynęły z charakterystycznej dla rasy białej głowy.
Opis i charakterystyka krowy Hereford
Byki i krowy z Hereford są odporne. Są wypasane na różnych pastwiskach, są bezpretensjonalne w jedzeniu i łatwo znoszą zaciągi na duże odległości. Rasa zyskała uznanie na całym świecie, a charakterystyczna cecha Hereforda, biała głowa, została zachowana po krzyżowaniu z innymi typami bydła.Krowy dobrze przystosowują się do warunków klimatycznych, mimo że są hodowane w chłodnej Wielkiej Brytanii.
Oczekiwana długość życia Herefordów wynosi od 15 do 18 lat. Cielęta rodzą się duże, ważą od 25 do 33 kilogramów, średni dzienny przyrost masy wynosi 850-1250 gramów. Maksymalna waga osoby dorosłej:
- krowy - 650-850 kilogramów;
- byki - 850-1300 kilogramów.
Typ budowy krów rasy Hereford jest typowo mięsisty. Ciało jest mocne, beczkowate, z intensywnie wystającym podgardlem. Skóra Herefordów jest ciemnoczerwona, białe plamy znajdują się na głowie, szyi, brzuchu i końcach ogonów. Szeroki, potężny tors wspierany jest przez mocne, szeroko rozstawione nogi.
Opinia eksperta
Herefordy są hodowane w celu uzyskania wysokiej jakości marmurkowatego mięsa - jest wysokokaloryczne, ale warstwa tłuszczu jest równomiernie rozłożona. Masa ubojowa osiąga 58-70%. Krowa daje tylko około 4 litrów mleka dziennie, jej zawartość tłuszczu wynosi 4%.Typy międzyrasowe
Różne typy krów Hereford rodzą się z krzyżowania z innymi odmianami bydła, hodowanymi specjalnie do późniejszych warunków życia. Należą do nich gorący lub zimny klimat, konieczność pracy trakcji, pozyskiwania wyłącznie mięsa lub produktów mięsno-mlecznych.
Klasyczny
Klasyczny typ bydła rasy Hereford wyróżnia się mocnym ciałem, krótką szyją z dużą głową, grubą skórą, która zimą pokryta jest grubą wełną. Nogi są mocne i krótkie, wymię słabo rozwinięte. Na ciemnorudym ciele białe znaczenia na brzuchu, szyi, głowie. Rogi są jasne, mogą ciemnieć bliżej końcówek. Wysokość w kłębie - 125 centymetrów, obwód klatki piersiowej - 170 centymetrów, długość tułowia skośnego - 150-153 centymetrów.
Komoly
Hereford w typie bezrogim został wyhodowany jako odrębna rasa w 1889 roku. Byki bezrogie przenoszą ten charakterystyczny znak, który wskazuje na brak agresywnego stosunku do personelu obsługi. Krowy rasy Hereford bezrogie mają doskonałe cechy matczyne i zdolności reprodukcyjne.
Czarny
Czarne Herefordy pochodzą od walijskiej rasy hodowanej w Wielkiej Brytanii wyłącznie na mięso. Posiadały dużą masę ciała, usłużną naturę, wysoki instynkt macierzyński. Potomkom rasy Hereford nadano czarne umaszczenie, duży puszysty ogon oraz wysokiej jakości marmurkowate mięso.
Pozytywne i negatywne strony
Główną zaletą bydła Hereford jest bezpretensjonalność. Krowy mogą paść się na każdym pastwisku, gdzie jest świeża, soczysta trawa, czysta woda.
Byki mogą przybierać na wadze nawet przy -30оС, podczas gdy specjalne mieszanki paszowe nie są wymagane w diecie.
Nawet przy braku wysokiej jakości pastwisk rolnicy otrzymują dobre potomstwo od samic rasy Hereford, u których rzadko występują komplikacje przy porodzie. Bydło jest odporne na różne choroby i przybiera na wadze nawet na ubogich pastwiskach. Wady Hereford:
- okresowa hodowla genu karłowatości;
- Wypadanie pochwy u krów przy urodzeniu masywnych cieląt;
- brak owłosienia na wymieniach i sporadyczne oparzenia;
- choroby oczu, które rozwijają się przy dłuższej ekspozycji na jasne słońce;
- małe mleko.
Ogólnie zwierzęta są silne i odporne, nie wymagają budowy ciepłych obór. Jedynym warunkiem utrzymania jest dobra, sucha ściółka.
Nuanse konserwacji i pielęgnacji
Herefordy są odporne w każdych warunkach pogodowych, ale mogą powodować słaby przyrost masy ciała przy złej jakości diecie. Bydło osiąga swoją maksymalną wagę jesienią, w październiku zaczyna pokrywać się grubą wełną. Nawet zimą Herefordowie mogą chodzić po ulicy, jednak procentowa zawartość tłuszczu w mięsie wzrasta. W przypadku silnych mrozów ważne jest trzymanie bydła w oborze suchej, z suchą, ciepłą ściółką.
Krowy potrzebują czystości - codziennie trzeba czyścić wełnę z brudu, usuwać suche kule sierści, inaczej zwierzę straci naturalny proces termoregulacji.
Karmienie
Na pastwisku krowy rasy Hereford jedzą miękkie i grube trawy, ale gdy brakuje soczystej zieleniny, ważne jest wprowadzenie do diety siana z solonym jęczmieniem. Menu musi zawierać:
- kiszonka z kukurydzy;
- pasza objętościowa;
- sianokiszonka;
- rośliny strączkowe;
- zboża;
- melasa;
- mączka kostna;
- fosforany.
Ciężarne krowy mogą utrzymać siano w swojej diecie nawet latem i wiosną. Tuczniki potrzebują koncentratów kalcynowanych. Krowa powinna karmić cielęta do dwóch miesięcy, ale od drugiego tygodnia życia mogą jeść siano. Wiosną cielęta potrzebują więcej zielonej masy, a jesienią paszy objętościowej pochodzenia roślinnego.
Hodowla
Krowy osiągają dojrzałość płciową w wieku 18 miesięcy, pierwsze wycielenie jest dozwolone w wieku 30 miesięcy. Optymalny czas na wycielenie to wiosna. Pamiętaj, aby uwzględnić lekarza weterynarii, aby określić zdolność osobników do rozmnażania się i sprawdzić ciążę. Krowy Hereford rzadko poroniły, jedynie w przypadku zbyt wczesnego wykonania testu ciążowego (gdy od krycia minęły mniej niż dwa miesiące) i niewłaściwej diety jałówki.
Zaleca się trzymanie cieląt nie w osobnym boksie, ale razem z matkami. Pościel należy codziennie wymieniać na czystą i suchą. Krowy z cielętami ssącymi są nieśmiałe - unikają głośnych dźwięków i nieoczekiwanych szarpnięć. W okresie tuczu cieląt nie zaleca się wpuszczania do obory osób obcych, które mogą spłoszyć krowy.
Choroby i ich leczenie
Bydło Hereford słynie z dobrego zdrowia i długowieczności. U cieląt często dochodzi do przepuklin pępkowych, przez co młode zwierzęta gorzej przybierają na wadze. W przypadku słabego przyrostu masy ciała takie cielęta podlegają ubojowi.
Przy gwałtownej zmianie warunków przetrzymywania, złej jakości opieki, przy silnych mrozach u Herefordów rozwijają się choroby oskrzelowo-płucne i zaburzenia trawienia. Jeśli cielęta są kupowane i sprowadzane z innego miejsca, ważne jest zapewnienie zwykłej diety, ciepłego, suchego pomieszczenia, bez przeciągów i wysokiej wilgotności.Patologie leczy wyłącznie lekarz weterynarii.
Dystrybucja na świecie
Dzisiaj bydło Hereford jest powszechne na wszystkich kontynentach. Są hodowane nie tylko w Ameryce, Brazylii, Afryce Południowej, ale także w Azji, Kanadzie, Izraelu i Japonii. Na terytorium rasa Hereford jest dystrybuowana w Baszkirii, Krasnojarsku, Stawropolu i Terytoriach Ałtaju, na Syberii, na Sachalinie. Światowa Unia Hereford ma swoją siedzibę w Wielkiej Brytanii, a następnie Amerykańskie Stowarzyszenie Hereford.
Bydło Hereford jest cenione za jakość mięsa, wytrzymałość i masę ciała. Mięso marmurkowe jest drogie, co uzasadnia ponoszone przez rolników koszty karmienia i utrzymania zwierząt. Dlatego krowy tej rasy są hodowane na całym świecie.