Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!

Baśni, legend i opowieści o mądrości szczupaka jest wiele. Ludzka ciekawość tej władczyni rzek doprowadziła do odkrycia ogromnej liczby intrygujących faktów na temat tej drapieżnej ryby. Szczupak jest dobrze znany wśród słodkowodnych drapieżników. Gatunek ten występuje na całej półkuli północnej. Szczupak to bezwzględni i przebiegli łowcy, którzy czają się wzdłuż brzegów rzek i jezior, czekając na swoją zdobycz.

Opis

Szczupak jest powszechnie znany jako najgroźniejszy drapieżnik w wodach kraju. Zamieszkuje głównie schrony, czekając na zdobycz w zasadzce z bliskiej odległości.Największy złowiony szczupak pospolity miał 145 cm długości i ważył 35-40 kg. Jednak średnia długość ciała wynosi tylko 0,90 m, a waga 8,5 kg. Według badań naukowych oczekiwana długość życia nie przekracza 31-35 lat. W USA naukowcy odkryli, że rybacy nie złowili żadnego szczupaka w wieku powyżej 24 lat; nie musi to jednak oznaczać, że Amerykanie nie żyją długo. Najprawdopodobniej po prostu udało im się uniknąć uzależnienia.

W Szwecji i Finlandii nie znaleziono szczupaka w wieku powyżej 17 lat, podczas gdy według ichtiologów większość złowionych ryb miała 22 lata lub mniej, chociaż popularna plotka przypisuje tym rybom zupełnie inną długość życia.

Opowieść o początku

Szczupak, gatunek ryby promieniopłetwej, istnieje od okresu syluru (420 milionów lat temu). W tym czasie gatunek przeszedł zmiany wielkości i przystosował się do życia zarówno w dużych, jak i małych zbiornikach słodkowodnych na całej półkuli północnej.Ta rodzina obejmuje siedem różnych gatunków, które są podzielone na dwie grupy: pięć występuje w Ameryce Północnej, a dwie w Europie. Porozmawiamy o szczupaku zwyczajnym (Esox lucius), który jest bardziej popularny niż inne gatunki i również jest zjadany.

Habitat

Szczupaka można znaleźć w środowiskach słodkowodnych w całej Ameryce Północnej i Eurazji. Ma tendencję do przebywania w wodach stojących lub wolno płynących, wzdłuż wybrzeży i gęstej roślinności. W jeziorach, rzekach i stawach pływa zwykle blisko brzegu i przebywa w płytkiej wodzie z dużą ilością glonów. W rzekach występuje również dalej od wybrzeża.

Gatunek jest dość odporny na kwaśne warunki wodne, dlatego często można go spotkać nawet na bagnach. Jednak zazwyczaj ryby unikają bystrych lub kamienistych rzek. Roślinność jest niezbędna dla siedliska ryb, więc żyjąc na północy, często chowają się za skałami, pod krzakami lub zaczepami.

Oprócz zasiedlenia wód śródlądowych gatunek ten występuje w obszarach przybrzeżnych Morza Bałtyckiego, takich jak Zatoka Ryska, Kurońska, Zatoka Fińska i Zatoka Taganrog Morza Azowskiego.

Jest bardzo wrażliwy zarówno na poziom zasolenia, jak i tlenu; jeśli poziom tlenu spadnie poniżej 2,0 mg/l, nastąpi zatrzymanie oddechu prowadzące do śmierci. Spotkać go można niemal wszędzie tam, gdzie występują małe ryby, którymi może się żerować – młode szczupaki preferują płycizny w pobliżu zarośli pałek, podczas gdy duże dorosłe osobniki osiedlają się w otworach położonych na dużych głębokościach w zbiornikach wodnych.

Pokarm dla szczupaka

Przez większą część roku te drapieżniki żerują dwa razy dziennie – rano i wieczorem. W ciągu dnia pozostają głównie nieaktywne na dnie rzek. Jednak w okresie tarła (marzec-czerwiec i jesień) stają się szczególnie żarłoczne i żerują niemal bez przerwy, aby zgromadzić siły do godów lub zimowania.

Opinia eksperta

Należy zauważyć, że menu rybne czasami wpływa na kolor jego łusek, jak to często bywa w przypadku innych wodnych mieszkańców.

Głównym źródłem pożywienia szczupaka są małe żywe ryby, takie jak karasie, bataliony, babki, rybki, okonie, klenie, rybki, leszcze i młode szczupaki. Te drapieżniki są zwykle samotnymi stworzeniami, które łączą się w pary tylko wtedy, gdy nadejdzie czas na tarło. To wyjaśnia, dlaczego nie wstydzą się pożerać mniejszych lub wolniejszych przedstawicieli swojego gatunku.

Doświadczeni wędkarze twierdzą, że czasami szczupaki żerują na gryzoniach, które wpadły do wody lub ptactwie wodnym; jednak ich główną dietą pozostają małe ryby, co czyni je przydatnymi w małych stawach, w których przeludnienie może stanowić problem, ponieważ pomagają utrzymać równowagę poprzez kontrolowanie liczebności.

Narybek szczupaka zwykle żywi się mikroorganizmami w wodzie, ale w miarę dojrzewania przestawia się na zjadanie młodych innych małych ryb.

Szczupaki zwykle obawiają się nieznanych ryb. Zaobserwowano, że szczupaki doświadczają zhoru kilka razy w ciągu roku - przed rozpoczęciem sezonu lęgowego, po tarle w maju-lipcu i wrześniu-październiku - jednak terminy te mogą się różnić w zależności od warunków pogodowych.

Jak wygląda ryba

Szczupaka można łatwo rozpoznać po długim i prawie cylindrycznym ciele, a także po samotnych płetwach, które sięgają aż do płetwy ogonowej, co pozwala mu pływać z imponującą prędkością. Ponadto jej korpus ma opływowy lub zaokrąglony zarys, co dodatkowo poprawia właściwości hydrodynamiczne. Łuski ściśle przylegają do siebie, zapewniając mocny pancerz, który chroni przed innymi szczupakami lub drapieżnikami o ostrych zębach.

Szczupak ma spłaszczony, klinowaty pysk, który pozwala mu ocenić prędkość i odległość ofiary. Taka budowa czaszki pozwala jej również widzieć to, co znajduje się przed nią, a także z boków i od dołu. Jednak ze względu na szeroko otwarty pysk widok tego, co znajduje się pod nim jest znacznie ograniczony, co zachęca wędkarzy do nie opuszczania przynęty zbyt blisko dna.

Ryby mają również wyjątkowy słuch, który pozwala im wychwycić nawet niewielkie zmiany w wodzie z dużej odległości.Pysk jest szeroki i długi, zapewniając dobry obszar do chwytania zdobyczy, a błony skrzelowe są oddzielone, co ułatwia otwieranie pyska podczas próby złowienia dużej ryby. Wewnątrz ust znajduje się wiele ostrych zębów, wśród których można znaleźć kły różnej wielkości. Ile ich dokładnie - zależy od wieku ryb. Dodatkowo język i podniebienie mają włosie przypominające włosie szczoteczki do zębów.

Kolorowanie

Ubarwienie szczupaka pomaga mu ukrywać się w zbiornikach wodnych dzięki lekkim poprzecznym prążkom i plamom, które tworzą wzór kamuflażu na większości ciała, z wyjątkiem okolicy brzucha - jest to szczególnie przydatne, gdy jest dużo roślin i zaczepów w pobliżu.

Trudno dokładnie określić, które kolory są uważane za kolor tła, a które składają się na obraz. Odcień koloru może się zmieniać w zależności od wieku ryby, jej siedliska, diety i innych elementów. Młode ryby będą miały jaśniejszy odcień, podczas gdy starsze ryby będą miały ciemniejszy kolor.

Najczęstszym kolorem występującym wśród wielu gatunków ryb jest szaro-zielona podstawa z oliwkowymi smugami lub plamami. Zwykle mają ciemny grzbiet, bladożółty lub szaro-biały spód z szarymi plamkami, a ich płetwy zwykle mają jasne paski i plamki na szarym tle.

Wzór plam na łuskach szczupaka pozwala wtopić się w otoczenie, gdyż położenie plamek dla każdego z nich jest niepowtarzalne i pozostaje niezmienne przez całe życie. Ale jeśli przeniosą się w inne miejsce, ich łuski szybko zmienią kolor, aby dopasować się do tego środowiska. Ta adaptacyjna umiejętność kamuflażu jest czymś, czego nie potrafi nawet kameleon.

Organy szczupaka

Oczy tego drapieżnika są średniej wielkości i znajdują się na czubku głowy, co pozwala mu obserwować otoczenie bez konieczności poruszania ciałem. Podobnie jak inne aktywne drapieżniki, wykorzystuje te oczy do wykrywania zdobyczy i skutecznego jej chwytania.

Węch i smak są bardzo rozwinięte: potrafi rozróżnić gorzki, słodki, kwaśny i słony smak. Ryby używają zmysłu węchu do wykrywania innych przedstawicieli własnego gatunku, które są gotowe do tarła, a także zdobyczy ukrytej w podwodnych roślinach.

Pysk ryby jest szeroki - zajmuje połowę głowy - z wystającą dolną szczęką, co pozwala jej szeroko otwierać się i chwytać wszystko na co poluje.

Jak często zmieniają się zęby

Zęby szczupaka na dolnej szczęce są częściowo ukryte pod błoną śluzową i występują w różnych rozmiarach. Rząd zębów znajdujących się w okolicy jej gardła może się unieść i bezpiecznie unieruchomić ofiarę, uniemożliwiając jej ucieczkę.

Szczupaki mają szczególny sposób ułożenia zębów, tzw. grupy rodzinne: obok zwykłych zębów są też wymienne. Jeśli główny ząb zostanie złamany lub wypadnie, na jego miejscu pojawia się ząb zapasowy, który stopniowo staje się silniejszy i osiąga pełny rozmiar.

Proces wymiany zębów u szczupaka jest nierównomierny, w pysku mogą znajdować się jednocześnie młode i stare zęby. Jeśli z jakiegoś powodu szczupak straci więcej starych zębów niż zwykle, nie będzie już mógł polować na duże ryby, ponieważ nie będzie miał nic, co by go utrzymywało, dopóki nie wyrosną nowe. Dotyczy to również łowienia na przynęty - bez wystarczająco ostrych zębów, by zahaczyć zdobycz, ona też nie może nic zrobić.

Szczupak tak naprawdę nie przeżuwa ofiary, ale chwyta ją zębami. To sprawia, że zęby ryb są potężną bronią, ponieważ mogą wyrządzić krzywdę początkującym, którzy nie są zaznajomieni z prawidłowym obchodzeniem się z rybami. Niektórzy uważają, że szczupak jest w stanie zastąpić stare lub zniszczone zęby podczas pełni księżyca po tarle. Jednak taka zmiana zębów nie jest okresowa, ale występuje stale. Jednocześnie szczupak żeruje na ofierze, nawet gdy zmienia stare zęby na nowe, tylko nie tak aktywnie.Jednak nie jest tak chętny do złapania.

Odmiany

Rozważmy siedem rodzajów szczupaków zamieszkujących nasz glob. To, do jakiego gatunku należy ryba, determinuje cechy jej wyglądu, siedlisk i zachowania.

Zwyczajny

Ten drapieżnik jest typowym przedstawicielem swojego rodzaju, występującym w wielu siedliskach słodkowodnych w całej Eurazji na kontynencie północnoamerykańskim. Dużo jej i Często osiąga do 170 cm długości i waży średnio około 6-8 kilogramów. Ubarwienie tego gatunku różni się w zależności od środowiska, w którym żyje, od szarozielonego do brązowawego lub szarożółtego. Generalnie preferuje płytkie, gęsto zarośnięte wody w pobliżu linii brzegowych.

Amerykański

Szczupak czerwonopłetwy występuje tylko we wschodniej Ameryce Północnej i można go podzielić na dwa podgatunki: północny i południowy. W tym samym czasie drugi żyje w rzekach wpływających do Oceanu Atlantyckiego.Oba rodzaje szczupaka amerykańskiego nie osiągają dużych rozmiarów; dorastają do 0,35-0,40 m długości i ważą do jednego kilograma. Można je odróżnić po skróconym pysku. Odmiana południowa nie ma czerwonych płetw, jak jej północny odpowiednik. Długość życia tego gatunku nie przekracza wieku 10 lat.

Maskinong

Największy gatunek szczupaka uważany jest za odmianę rzadką. Rdzenni Amerykanie nadali mu nazwę maashkinuzhe, co tłumaczy się jako „brzydki szczupak”. Przydomek „olbrzymi szczupak” zyskał również ze względu na swoje duże rozmiary – niektóre okazy mogą ważyć nawet 30 kilogramów i mieć do 1,9 metra długości. Jej ciało jest zwykle srebrne, zielone lub brązowe, a na plecach ma plamy lub pionowe paski.

Amur

Amurski szczupak ma atrakcyjne ubarwienie: małe srebrzyste lub złoto-zielonkawe łuski oraz liczne czarne i brązowe plamy pokrywają jego ciało od głowy do ogona.Mogą osiągnąć długość 1,20 metra i ważyć do 18 kilogramów. Gatunek ten występuje na Sachalinie iw rzece Amur, a średnia długość życia wynosi 13-16 lat.

Południe

Kiedyś szczupak południowy był najbliższym krewnym szczupaka pospolitego. Po raz pierwszy został zidentyfikowany w 2011 roku i żyje w rzekach środkowych i północnych Włoch. Parametry ciała są średnie, długość życia również nie odbiega od innych gatunków.

Czarny

Czarny szczupak, północnoamerykański drapieżnik, żyje w jeziorach i gęsto porośniętych roślinnością rzekach rozciągających się od południowej granicy Kanady po Florydę w USA i aż po Wielkie Jeziora i doliny Mississippi. Może dorastać do 58 cm długości i ważyć 2,3 kg. Gatunek ten jest podobny wyglądem do swojego popularnego kuzyna, ale ma charakterystyczny mozaikowy wzór wzdłuż boków, a także ciemny pasek nad oczami.

Akwitania

Szczupak akwitański - gatunek odkryty niedawno, bo w 2014 roku, ma swój zasięg życia we Francji, gdzie można go spotkać niemal we wszystkich zbiornikach wodnych.

tarło szczupaka

Szczupaki rozpoczynają składanie jaj, gdy woda osiąga temperaturę 3-6 stopni Celsjusza, zaraz po stopieniu się lodu i można je spotkać na głębokości od 15 do 1 km, w zależności od siedliska.

Kiedy zaczynają się rozmnażać, płyną do płytkiej wody i wydają głośne pluski. Z reguły samce wchodzą w wiek aktywności seksualnej o 4 lata, a samice o 5. Najpierw rozmnażają się zwykle małe ryby, a następnie większe okazy. Podczas krycia może być 2-4 samców z jedną samicą lub do 8 samców, jeśli jest to duża samica szczupaka.

Podczas lęgu szczupaki będą ocierać się o roślinność taką jak krzaki i trzciny, a także o inne obiekty w otoczeniu.Nie pozostają zbyt długo w jednym miejscu; zamiast tego poruszają się po swoich tarliskach podczas tarła. Jeśli poziom wody gwałtownie spadnie po tarle, może to prowadzić do tego, że duża liczba jaj umrze z powodu braku tlenu lub składników odżywczych niezbędnych do przeżycia, co zwykle ma miejsce podczas wiosennego spadku (opadnięcia) wody w zbiornikach .

Kiedy ich długość dochodzi do 0,2 cm, narybek już całkiem samodzielnie zdobywa pokarm, np. zjada larwy karpia. Ponieważ ryby karpiowate mają tendencję do rozmnażania się po szczupakach, młode szczupaki otrzymują obfite pożywienie. Po osiągnięciu wielkości 5 centymetrów całkowicie przestawiają się na zjadanie młodych osobników innych ryb.

Wiosną ryby żyją w jeziorach zalewowych z podnoszącym się poziomem wody, jednak gdy połączenie między jeziorami a rzekami zostaje przerwane, ich tryb życia radykalnie różni się od trybu życia ich krewnych żyjących w rzekach lub dużych zbiornikach.Brak pożywienia prowadzi do tego, że osobniki mniej więcej w tym samym wieku stają się dwa do dwóch i pół razy mniejsze niż zwykle; to czyni je wrażliwymi celami dla dużych drapieżników.

Funkcje łowieckie

Przebiegły szczupak wykorzystuje otoczenie, by zastawić zasadzkę na swoją ofiarę. Chowa się za podwodnymi roślinami, skałami, kłodami i nierównym dnem wodnym, zanim rzuci się na ofiarę i uwięzi ją bez szans na ucieczkę.

W chłodne dni, gdy jest mniej roślin wodnych, szczupak będzie polował na otwartej przestrzeni, a czasami ofiara może go opuścić lub zauważyć w porę. Zaobserwowano, że niektóre szczupaki mogą podążać za swoją ofiarą na duże odległości bez większego ukrywania się, co zdaniem naukowców wynika z osobistych nawyków łowieckich rozwiniętych przez każdą pojedynczą rybę. W rzekach o silnym nurcie szczupaki poruszają się z taką szybkością, że nawet zwinne ryby mają trudności z ucieczką.Ta drapieżna ryba ma wyjątkową zdolność wyskakiwania z wody i za każdym razem najpierw połykania głowy ofiary.

Wrogowie naturalni

Trudno się z tym zgodzić, ale nawet szczupaki z dużymi zębami mają przeciwników. Na Dalekim Wschodzie, na Syberii i Uralu z przyjemnością polują na nie wydry rzeczne i orły. Dużym taimenom nie przeszkadza również spożywanie średniej wielkości szczupaka. W regionach południowych dorosłe szczupaki są ścigane przez sumy, a młode przez sandacze, rotany i duże okonie. Jednak jednym z najważniejszych przeciwników szczupaka pozostaje mężczyzna, przed którym nie ma ucieczki.

Jak łowić szczupaki

Łowienie szczupaków to zabawna czynność, która wymaga użycia przynęt i technik. Łowiąc szczupaki z brzegu lub z pomostu, wędkarze najczęściej używają błystek i spinningów.

Wśród wędkarzy powszechnie wiadomo, że szczupak to samotnik preferujący wody o słabym nurcie, zadomowiony w roślinności i dołach.Narybek tego gatunku wcześnie staje się aktywnym myśliwym, osiągając pod koniec pierwszego roku życia 0,40 m długości i 1000 g wagi.

W dużych jeziorach w ciągu jednego sezonu można złowić nawet kilkadziesiąt osobników, długość tych okazów dochodzi zwykle do jednego metra, a ich waga to około piętnaście kilogramów. Wiosna i jesień stwarzają najlepsze warunki do łowienia szczupaków; w okresie tarła nie daje to pożądanych rezultatów.

Po tarle ryby ponownie zaczynają energicznie polować, aby nabrać sił przed nadejściem zimy - w tym czasie dziobią prawie wszystko, co pojawi się w polu widzenia w ciągu dnia (w nocy śpią). Ławice, a także roślinność w pobliżu linii brzegowej są idealnymi miejscami do wędkowania; szczególnie dobre wyniki można osiągnąć w pochmurne dni, gdy na zewnątrz jest ciepło.

Jesienią, kiedy zaczyna brakować pożywienia, ryby zaczynają gromadzić tłuszcz. Wędkowanie w tym czasie nie jest tak intensywne, a szczupaki można spotkać na głębokości, na której małe ryby zimują.To sprawia, że łowienie jest ekscytujące, ponieważ szczupaki stają się cięższe i energicznie walczą z wędkarzem. Mięso tych ryb jest wysoko cenione ze względu na swój pyszny smak.

Latem ugryzienie jest nieprzewidywalne; często zahacza się tylko o dolną wargę, blisko krawędzi, dzięki czemu jest w stanie zerwać żyłkę. Wczesne południe, przed godziną czwartą po południu, uważane jest za sprzyjającą porę na wędkowanie. W tym okresie drapieżniki przenoszą się na obszary pełne lilii wodnych i roślin lotosu ze względu na obfitość małych ryb i kaczątek wokół nich. W tych miejscach można czasem zobaczyć ogromne szczupaki o wadze 10-15 kilogramów, pływające blisko brzegu. Jeśli prawidłowo zarzucisz przynętę woblerem, możesz mieć szczęście i złapać jednego z tych dużych okazów.

Ciekawostki

Główną zaletą jedzenia jej mięsa jest jego niska zawartość kalorii i brak tłuszczu, co czyni je zdrową opcją żywieniową. Ponadto jego mięso zawiera naturalne środki antyseptyczne, które wzmacniają układ odpornościowy i zapobiegają chorobom bakteryjnym, co czyni go idealnym wyborem w profilaktyce grypy.

Ta ryba jest również doskonałym źródłem fosforu, potasu, witamin z grupy B i innych składników odżywczych, które mogą pomóc zmniejszyć ryzyko arytmii serca, a także problemów żołądkowo-jelitowych, otyłości i hipowitaminozy.

Niezwykła historia o szczupaku związana jest z cesarzem Fryderykiem II Barbaą, który w 1230 roku złowił w Helboron szczupaka o długości nieco poniżej 3 metrów i wadze 70 kilogramów. 267 lat później ta sama ryba została ponownie złowiona w tym samym jeziorze. Urosła do 5,8 metra długości i 140 kilogramów wagi. Nietypowo dla swojego gatunku, ze względu na długą żywotność, ryba wydawała się całkowicie biała. Została wypuszczona z powrotem do wody, ale nigdy więcej jej nie widziano.

Ryby te mają potencjał do rozwoju, potrafią chłonąć wiedzę, co sprzyja poszukiwaniu większej zdobyczy. Jedzą kaczki, piżmaki i inne małe ptactwo wodne.

Niektóre ryby, jeśli osiągają pięć metrów długości, atakują duże zwierzęta, takie jak psy, a nawet ludzi (chociaż jest to rzadkie).

Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!

Kategoria:

Ryby