Oswajanie i udomowienie świń rozpoczęło się ponad 7 tysięcy lat przed naszą erą. Pierwsze świnie domowe niewiele różniły się od dzikich. Wielowiekowa selekcja doprowadziła do tego, że współcześni hodowcy trzody chlewnej hodują ponad 100 ras tych zwierząt. Z różnych powodów niektóre z nich są na skraju wyginięcia. Do zagrożonych gatunków należy duńska świnia protestacyjna lub jej wskrzeszona odmiana, czerwono-biała świnia protestacyjna Husum.
Opis i charakterystyka rasy
Rasy różnią się od pozostałych jaskrawoczerwonym kolorem. Wzdłuż łopatek biegnie biała pręga, która obejmuje kończyny przednie, schodząc aż do samych kopyt. Linia włosa jest gęsta, włosie miękkie, proste, bez kędzierzawości. Równomiernie pokrywa ciało zwierzęcia.
Wygląd zewnętrzny:
- ciało jest długie;
- łopatki są lekkie;
- szeroka kość krzyżowa;
- szynki pełne, w dobrej formie;
- prosty pysk;
- wiszące uszy.
Dorosłe zwierzęta powyżej 18 miesiąca życia charakteryzują się następującymi parametrami:
- wysokość w kłębie - do 85-95 cm;
- waga knurów od 400 do 500 kg;
- waga loch - 300-350 kg;
- długość ciała - 160-190 cm;
Samice rodzą dwa razy w roku. Średnia liczba prosiąt w jednym miocie wynosi 10-12 przy urodzeniu i 8-10 przy odsadzeniu. Ubój przeprowadza się w wieku 180 dni, gdy młode osobniki osiągają wagę 90 kg i długość ciała 92 cm.
Cechy duńskich świń
Duńskie świnie to rasy bekonowe. Ich tłuszcz jest rozprowadzany nie tylko pod skórą, ale także między włóknami mięśnia. Dzieje się tak w rejonie grzbietu i od strony brzusznej. Mięso jest dość chude, miękkie i soczyste. W porównaniu z innymi rasami duńskie świnie są dość odporne na większość chorób i bezpretensjonalne w utrzymaniu. Zwierzęta dobrze przybierają na wadze na wolnym wybiegu.
Historia hodowli
Historia pojawienia się rasy jest ściśle związana z wydarzeniami historycznymi. Latem 1219 roku, w okresie chrystianizacji ludności Danii, jej król Waldemar II przygotowywał się do ważnej bitwy z poganami. Wieczorem monarcha spojrzał w niebo i ujrzał biały krzyż w szkarłatnych refleksach zachodzącego słońca. Tak pojawiła się flaga Danii, zwana Dannebrogiem. Na jego czerwonym płótnie został przedstawiony skandynawski krzyż.
W 1864 roku, po podpisaniu traktatu pokojowego, Dania zrzekła się roszczeń do Szlezwiku, Lauenburga i Holsztynu.Ziemie zostały scedowane na Prusy i Austrię. Duńscy patrioci mieszkający na zaborach nie mogli pogodzić się z takim stanem rzeczy i wywiesili na swoich domach flagi narodowe. Za co zostali ukarani dużymi grzywnami.
Aby zaoszczędzić pieniądze i zaprotestować przeciwko władzom, miejscowi hodowcy trzody chlewnej wyhodowali na początku XX wieku rasę świni przypominającą Dannebroga.
Prawdziwe pochodzenie duńskich świń jest nieznane. Według badań naukowych w hodowli wykorzystano następujące rasy:
- Jutlandzkie Bagna;
- tamwrotskaja;
- marszowy duński;
- czerwone odmiany anielskiego siodła.
Apogeum hodowli przypadło na pierwszą połowę XX wieku, jednak władze pruskie odmówiły rejestracji rasy. Jej uznanie nastąpiło dopiero po drugiej wojnie światowej, w 1954 roku. Jednak po 15 latach zainteresowanie osłabło, a po 1968 roku nie było wiarygodnych przypadków narodzin prosiąt tej rasy.
Wyświetl historię zapisów
Za początek odrodzenia rasy uważa się rok 1984, kiedy to biało-czerwone prosięta zostały wystawione na międzynarodowej wystawie w Berlinie „Zielony Tydzień”. Wszystkie zwierzęta zostały zakupione przez berlińskie zoo. Stanowiły podstawę prac hodowlanych mających na celu wskrzeszenie wymarłej rasy. Zaczęły pojawiać się społeczności hodujące niezwykłe świnie.
Od 1996 roku proces hodowli i rejestracji rodowodowej kontrolowany jest przez stowarzyszenie miłośników czerwono-białych świń Husum, które choć nie są przedstawicielami duńskiej rasy protestacyjnej, są jej bardzo bliskie w fenotypie. Teraz można je zobaczyć w kilku ogrodach zoologicznych w Niemczech:
- Berlin;
- hanowerski;
- Hamburg.
Dziś inwentarz liczy 140 osobników. Trudności w hodowli polegają na doborze par w taki sposób, aby w wyniku krzyżowania pojawiły się tylko zdrowe prosięta o zestawie określonych cech.