Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!

zimozielone rośliny nie tracą na atrakcyjności przez cały rok. Efedryny wyglądają bardzo dekoracyjnie i przynoszą ogromne korzyści zdrowotne, ponieważ uwalniany przez nie aromat pomaga oczyścić i ulepszyć powietrze. Dzieje się tak zarówno zimą, jak i latem. Ogólnie rzecz biorąc, takie rośliny są bardzo bezpretensjonalne i łatwo tolerują brak wody i światła. Poniżej TOP-40 roślin iglastych - drzew i krzewów wraz z nazwami.

Jodła

To szybko rosnąca roślina zimozielona, która rozpowszechniła się w umiarkowanych szerokościach geograficznych. Jodła jest uważana za uprawę tolerującą cień i jest często używana do ozdabiania domków letniskowych.Można ją sadzić pojedynczo lub w grupach. Na działki ogrodowe stosuje się zwykle małe odmiany, które doskonale uzupełniają ogrody skalne i alpejskie zjeżdżalnie.

Jodła osiąga 60-70 metrów wysokości i żyje 150-200 lat. Charakteryzuje się dość gęstą piramidalną koroną. Z wiekiem staje się bardziej cylindryczny. Gładki pień drzewa pokryty jest szarą korą. Jednocześnie igły są miękkie i płaskie. Szyszki osiągają długość 5-10 centymetrów i rosną pionowo.

Świerk

Ta roślina rozpowszechniła się. Dobrze rośnie w klimacie zimnym lub umiarkowanym. To drzewo iglaste może osiągnąć wysokość 30-50 metrów. Dobrze rośnie na glebach umiarkowanie wilgotnych i lekko kwaśnych. Kultura dobrze rośnie zarówno na oświetlonych obszarach, jak iw małym cieniu. Świerki tworzą lasy iglaste i często występują na terenach górskich. Mają stożkową koronę.Obecnie znanych jest wiele ozdobnych odmian takich roślin.

Świerk Belobok

Dorosły świerk tej odmiany osiąga 3 metry wysokości i 2-3 metry średnicy. Ta kultura ma srebrno-niebieskie igły. Jednocześnie żółte końcówki są charakterystyczne dla młodych pędów. Następnie na drzewach pojawiają się czerwone szyszki o wielkości 8-10 centymetrów. Stopniowo stają się ciemniejsze. W tym czasie choinka wygląda bardzo dekoracyjnie.

Świerk Majestic Blue

Ten niebieski świerk to małe drzewo iglaste z rozłożystymi gałęziami. Ich rozpiętość sięga 4 metrów. Odmiany karłów są aktywnie wykorzystywane w projektowaniu krajobrazu. Charakterystyczną cechą rośliny jest powolny rozwój. Przez rok kultura wzrasta o 8-10 centymetrów. Świerk tej odmiany potrzebuje wystarczającej ilości słońca.W półcieniu igły stają się matowe.

Glauka Globoza

Ta kultura ma srebrno-niebieskie igły. Osiąga wysokość do 2 metrów i ma rozłożystą koronę mierzącą 2-3 metry. Pędy są puszyste i poziome. Glauka Globoza wyróżnia się silną odpornością i odpornością na warunki atmosferyczne. Kultura charakteryzuje się powolnym wzrostem i zachowuje efekt dekoracyjny przez cały rok.

Sosna

Ta wiecznie zielona roślina zawiera dużo żywicy. Najczęściej występuje na półkuli północnej. Sosna jest uważana za mało wymagającą dla ziemi. Ponadto roślina jest wysoce odporna na mróz i suszę.

Opinia eksperta

Kultura ta charakteryzuje się dość szybkim rozwojem. Do sadzenia zwykle stosuje się sadzonki w wieku 5-7 lat, które można sadzić w dobrze oświetlonych miejscach. Niedobór słońca niekorzystnie wpływa na walory dekoracyjne rośliny. Prowadzi to do rozciągania pędów i blanszowania igieł.

Kosodrzewina krasnoludka

Ta roślina to krzew o wysokości 2-2,5 metra. Jednocześnie średnica jego korony sięga 1,5 metra. Roślina ma kulistą koronę. Z wiekiem dolne gałęzie rośliny opadają, tworząc kopułę. Igły sosnowe Gnom ma zielony kolor. W drugim roku po posadzeniu na końcach gałęzi pojawiają się szyszki.

Cedr

Ta roślina jednopienna ma igiełkowate, kępkowate liście. Cedr żyje dość długo - do 500 lat. W warunkach naturalnych roślina osiąga 30-40 metrów i ma rozłożyste pędy.

Rosną 3 rodzaje cedrów - syberyjska, koreańska sosna i syberyjska elfia. Występują na Dalekim Wschodzie i Syberii. Warto zauważyć, że w ciągu pierwszych stu lat drzewo dodaje 40-50 centymetrów rocznie. Wraz z wiekiem wzrost drzewa zmniejsza się i wynosi zaledwie 10 centymetrów rocznie.

Tsuga

Ta roślina jest uważana za prawdziwą długowieczną. W naturze występuje we wschodniej części Ameryki Północnej – przede wszystkim w Kanadzie. Nazwa kultury jest tłumaczona jako „kanadyjska”. Odmiany hodowane przez hodowców charakteryzują się dużą tolerancją cienia.

Hemlock to smukłe drzewo dorastające do 20-30 metrów wysokości lub karłowaty krzew. Kultura rozwija się bardzo powoli, ale jednocześnie jej długość życia sięga 1000 lat.

Hemlock charakteryzuje się wielostopniową koroną, która ma koronę w kształcie stożka i poziome gałęzie. Roślina ma spłaszczone ciemnozielone igły o niewielkich rozmiarach. Na końcach pędów tworzą się szarobrązowe szyszki wielkości 25 milimetrów.

Keteleeria

Ta roślina należy do najmniejszego rodzaju z rodziny Pine. W naturze keteleeria rośnie na małych górach lub wzgórzach. Jednocześnie roślina preferuje wilgotny i ciepły klimat.

Ta kultura jest dość rzadka, ale nie ma znaczących właściwości dekoracyjnych. Ponadto keteleeria jest uważana za kulturę bardzo kochającą światło. Dlatego rzadko jest uprawiana w domkach letniskowych.

Dorosłe rośliny osiągają wysokość 30-40 metrów. Ponadto ich oczekiwana długość życia wynosi 100 lat. Kultura charakteryzuje się koroną w kształcie stożka i pniem o nieregularnym kształcie. Igły są płaskie i małe. Wąsko-cylindryczne szyszki osiągają długość 6-22 centymetrów.

Modrzew

Roślina ta znacznie różni się od innych rodzajów z tej rodziny, ponieważ należy do liściastych. Co roku drzewo zrzuca liście, które zamieniły się w igły. Dzikie odmiany są często sadzone w miejskich parkach i ogrodach. Odmiany są używane do ozdabiania obszarów podmiejskich.

Modrzew jest w stanie osiągnąć wysokość 80 metrów, ale średnio 40-45 metrów. Drzewo ma luźną koronę. Na początku tworzy stożek, a następnie staje się zaokrąglony lub jajowaty.

Igły wyróżniają się zielonym odcieniem i delikatną strukturą. Długość osiągają 2-4 centymetry i są ułożone w wiązki lub w spiralę. Szyszki są niewielkich rozmiarów i mają maksymalnie 1,5-3,5 centymetra długości.

Kluczową cechą modrzewia jest żółknięcie i opadanie igieł. Dzieje się to pod koniec jesieni. Jednocześnie owoce pozostają na gałęziach przez całą zimę. Do najpopularniejszych odmian należą modrzew dahurski Gmelina i modrzew syberyjski.

Mikrobiota

Ten krzew iglasty należy do rodziny Cypress. Ta kultura ma tylko jedną odmianę - krzyżówkę. Jednocześnie jego liczba stopniowo maleje.Roślina jest krzewem prostaty, który ma cienkie pełzające pędy. Kultura charakteryzuje się łuskowatymi igłami. Latem jest zielony, a zimą brązowy. Pąki są małe i zawierają 2-3 łuski.

Mikrobiota charakteryzuje się powolnym rozwojem. Przez 1 rok zwiększa się tylko o 2 centymetry. Ogólnie kultura idealnie pasuje do kompozycji grupowych lub może być uprawiana pojedynczo.

Cyprys

Ten wiecznie zielony gatunek występuje w ciepłych południowych regionach. Zaczęto ją uprawiać w XVII wieku. Obecnie cyprys rozpowszechnił się na całym świecie.

W ogrodzie cyprys jest używany w różnych stylach i kompozycjach. Duże rośliny świetnie prezentują się w pojedynczych nasadzeniach. Dopuszczalne jest również łączenie ich z jasnymi wieloletnimi kwiatami. Małe cyprysy można wykorzystać do dekoracji klombów i skalniaków.

Cyprysowy dracht

To drzewo iglaste charakteryzuje się powolnym rozwojem. Przez 1 rok zwiększa się o 3 centymetry. Krzew charakteryzuje się zwartymi rozmiarami i rozłożystymi gałęziami. Drakht wyróżnia się pięknymi matowymi igłami o szmaragdowym odcieniu. W słońcu liście rośliny wyglądają bardzo imponująco. Jest często używany do ozdabiania zjeżdżalni skalnych, ogrodów skalnych, bonsai.

Cyprys

Ta wiecznie zielona roślina iglasta może osiągnąć 30 metrów. Można ją sadzić w wilgotnej, kwaśnej glebie. Jednocześnie kultura dobrze rozwija się w ciepłych regionach, a zimą potrzebuje schronienia. Cyprys jest najlepszy do uprawy w pojemnikach. Mogą również ozdobić ogrody zimowe.

To mocne drzewo wygląda bardzo szlachetnie. Ma gęstą koronę o stożkowatym kształcie, która obejmuje gałęzie rosnące w różnych kierunkach. Ząbkowane igły wydzielają wyraźny przyjemny aromat.

Sequoia

To wiecznie zielone drzewo należy do rodziny Cypress. Na wysokości osiąga 90-100 metrów. Sekwoja ma stożkowaty kształt i poziome gałęzie. Z góry pokryty jest gęstą korą o grubości do 30 centymetrów. Drewno ma czerwono-brązowy odcień.

Thuya

To wiecznie zielone drzewo iglaste, które osiąga wysokość 20 metrów. Roślina jest uważana za mało wymagającą dla składu gleby. Jest odporny na suszę i ciepło. W takim przypadku tuja może umrzeć z powodu mrozu.

Zwykle drzewo ma kilka pni pokrytych czerwono-brązową korą. Na wysokości może osiągnąć 15 metrów. Gałęzie są koloru zielonego. Małe pąki zawierają 4-8 łusek pokrytych niebieskim nalotem.

Jałowiec

Ta roślina iglasta ma wyraźne właściwości bakteriobójcze. Ma jednak wiele odmian. Wśród jałowców są ogromne rośliny o wielkości do 30 metrów i rośliny karłowate, które nie przekraczają 15 centymetrów. Każdy gatunek ma swoje charakterystyczne cechy.

Jałowiec jest często używany do dekoracji działek ogrodowych. Dobrze uzupełnia skalniaki lub ogrody skalne. Kulturę można również wykorzystać do stworzenia żywopłotu.

Rocky Moonglow Juniper

Ta kultura osiąga wysokość 2-3 metrów. Ma zwartą piramidalną koronę. Igły tej rośliny są łuskowate. Jest ściśle przymocowany do łodygi i ma srebrno-niebieski kolor.

Moonglow Juniper jest uważany za mało wymagającego do ziemi. Dobrze rozwija się w dobrze oświetlonych miejscach oraz w półcieniu. W upale roślina łatwo toleruje suszę, ale jest wrażliwa na nadmiar wilgoci.

Wollemy

Uważano, że ten rodzaj wymarł. W naturze została przypadkowo odkryta dopiero w 1994 roku. Wollemia występuje w jednym miejscu - w parku narodowym Australii. Takich drzew jest nie więcej niż 100.

Wollemy uprawia się do celów dekoracyjnych wyłącznie w dużych ogrodach botanicznych. Jest to proste drzewo o wielkości 35-40 metrów. Charakteryzuje się piramidalną koroną, która ma pierzaste gałęzie w kształcie dłoni. Liście są podobne do paproci i dość gęste. Mogą mieć różne odcienie - od cytrynowego po oliwkowy.

Agathis

To najstarsza kopalna roślina używana do ogrodnictwa na zewnątrz. Często sadzi się go w ogrodach i parkach. Agatis nie nadaje się do uprawy w pomieszczeniach, ale świetnie prezentuje się w szklarniach i ogrodach zimowych.

To drzewo ma duże rozmiary i osiąga wysokość 50-70 metrów. Młode rośliny wyróżniają się piramidalną koroną, podczas gdy starsze rośliny są szerokie i rozłożyste. Liście są niezwykłe. Ponadto żyją przez 15-20 lat. Szyszki mogą być szeroko-cylindryczne lub kuliste. Znajdują się na końcach pędów.

Araukaria

Dzika kultura preferuje ciepły klimat. W trudnych warunkach można go uprawiać tylko w mieszkaniach lub szklarniach. W naturze araukaria to wysokie drzewo o wielkości 50-60 metrów. Jednocześnie opcje wewnętrzne nie przekraczają 2-2,5 metra.

Araukaria charakteryzuje się piramidalną lub parasolowatą koroną. Igły w niewielkim stopniu przypominają igły. W większym stopniu przypominają liście z ostrym, zarysowanym czubkiem. Pąki są duże i kuliste lub wydłużone.

Torreya

Ten rodzaj został nazwany na cześć Johna Torreya, pierwszego botanika Nowego Świata. Torreya jest uprawiana głównie w arboretach i ogrodach botanicznych. Na obszarach podmiejskich kultura jest dość rzadka. Służy do tworzenia tasiemców lub żywopłotów.

To małe lub średnie drzewo, które osiąga 5-20 metrów. Torreya charakteryzuje się rozłożystą koroną i liniowymi twardymi igłami o ciemnozielonym kolorze. Szyszki bardziej przypominają duże jagody. Mogą być czerwone lub fioletowe.

Pseudotaks

Ta roślina jest bardzo rzadka. W naturze żyje wyłącznie we wschodnich Chinach. Jako roślina ozdobna pseudotaxus jest uprawiany w południowych Chinach. Czasami można go znaleźć w innych regionach.

Ta roślina może osiągnąć wysokość 2-5 metrów.Struktura jego korony obejmuje przeciwległe lub okółkowe pędy. Liście są spiczaste i lekko asymetryczne. Znajdują się na bocznych gałęziach w spirali i wyróżniają się zielonym kolorem. Owoce to zaokrąglone białe jagody o średnicy 5-7 milimetrów.

Koszulki

Ta roślina jest uważana za cenną uprawę parkową. Jest często używany do tworzenia żywych rzeźb, labiryntów i żywopłotów. Małe rośliny uzupełniają skaliste i alpejskie zjeżdżalnie. Często zdobią je także skalniaki. Poza tym cis świetnie prezentuje się w pojedynczych nasadzeniach.

To drzewo ma cylindryczną lub jajowatą koronę. Uzupełniają go płaskie ciemnozielone igły o długości 25-30 milimetrów. Owoce to jaskrawoczerwone jagody.

Austrotaxus

Ten przedstawiciel cisa występuje na półkuli południowej. Ta roślina żyje wyłącznie w tropikalnych lasach deszczowych. Austrotaxus nie był uprawiany. Jest to wiecznie zielone drzewo, które osiąga wysokość 3-25 metrów.

Kultura charakteryzuje się gęstą rozgałęzioną koroną i ciemnozielonymi błyszczącymi liśćmi. Szyszki nasienne są wierzchołkowe. Łuski pokrywają je spiralą.

Głupi cyprys Rashahiba

Cyprys charakteryzuje się luźno rozłożystą koroną. U dojrzałych drzew osiąga szerokość do 2 metrów. Dekoracyjne właściwości kultury są związane z wyglądem igieł. Młody wzrost charakteryzuje się bogatym cytrynowym odcieniem, ale z wiekiem staje się bardziej zielony. To bardzo światłolubna roślina. Preferuje neutralne podłoże i wytrzymuje temperatury do -29 stopni.

Amentotaxus

Ta roślina jest często uprawiana w ciepłych regionach. Służy jako doskonały dodatek do szklarni i ogrodów tropikalnych. W Chinach amentothaxus jest używany jako roślina doniczkowa. Często uprawiana jest w stylu bonsai.

Roślina ta może rosnąć jako drzewo do 15 metrów i jako krzew do 2-3 metrów wysokości. Kultura wyróżnia się szeroką koroną z rozłożystymi pędami. Ma proste szarozielone liście. Szyszki to pomarańczowo-czerwone jagody, kuliste lub wydłużone.

tyspus fortuny

Początkowo ta kultura występowała tylko na wyżynach Chin. W połowie XIX wieku przybył do Europy, a następnie stał się powszechny.

Tyspus Fortuny osiąga wysokość 10 metrów. Ma rozgałęzioną koronę i skórzaste igły, które wyróżniają się spiralnym układem.Z góry igły mają jednolity zielony kolor, a poniżej 2 jasne paski. Owoce osiągają średnicę 2-3 centymetrów. Soczysta różowo-czerwona skorupa pokrywa je od góry.

tyspus Harringtona

W naturze ta kultura występuje na wyżynach Japonii i Chin. Tissus głowy Harringtona jest aktywnie wykorzystywany jako piękna roślina ozdobna. Dobrze zimuje pod śniegiem i wytrzymuje temperatury do -15 stopni.

Stare okazy w naturze dochodzą do 15 metrów. Ta roślina ma obszerną i rozłożystą koronę. Liście w kształcie igieł osiągają długość 18-45 centymetrów i szerokość 2-3,5 milimetra. Szyszki owocowe przypominają jasnozielone jagody. W miarę dojrzewania stają się fioletowe i przypominają śliwki.

Capitatotiss Kostyankovy

To całkiem ciekawa roślina pochodząca z Japonii i Chin. Kultura jest aktywnie uprawiana w krajach europejskich - przede wszystkim w Wielkiej Brytanii. Roślina ta osiąga wysokość 15 metrów i wyróżnia się gęstą, rozgałęzioną koroną.

Liście są koloru ciemnozielonego i mają gęstą strukturę. Zwężają się w kierunku podstawy i ostro zaostrzają się u góry. Owoce mogą być owalne lub gruszkowate i zielono-czerwone.

Sciadopitis

Ta roślina może być uważana za żywą skamielinę. W naturze występuje wyłącznie w Japonii. Jednocześnie sciadopitis whorled jest uważany za jedyny rodzaj kultury. Roślina ta osiąga wysokość 40 metrów. Jednocześnie żyje do 700 lat.

Sciadopitis ma szeroką lub wąską piramidalną koronę. Pień osiąga średnicę 3 metrów i jest pokryty ciemnobrązową korą.Igły są koloru zielonego i dorastają do 10-15 centymetrów. Szyszki są pojedyncze i jajowate. Ich długość to 8-12 centymetrów.

Właściwości dekoracyjne sciadopitis sprawiły, że sciadopitis stał się popularny w różnych krajach świata. Roślina jest często uprawiana w szklarniach i pojemnikach. Służy do ozdabiania japońskich karłowatych ogrodów bonsai.

Podokarp

Ta wiecznie zielona roślina występuje na górzystym terenie o klimacie tropikalnym. Do krajów europejskich dotarła dopiero w pierwszej połowie XIX wieku. Od tego czasu roślina jest aktywnie uprawiana w otwartych ogrodach iw ciepłym klimacie. Podokarp jest często uprawiany w szklarni i wykorzystywany do tworzenia ciekawych kompozycji bonsai.

Ta kultura to pnący krzew o wielkości nie większej niż 0,5-2 metry. Jednocześnie w ojczyźnie rośliny rosną również wysokie drzewa, które osiągają 50 metrów. Krzewy mają niską i rozłożystą koronę, a drzewa zaokrąglony kształt.

Liście podokarpia wcale nie wyglądają jak igły. Długość osiągają 1,2-10 centymetrów i mają ciemnozielony kolor. Owoce to soczyste jagody podobne do wiśni. Są fioletowe i przyczepione do pędów jaskrawoczerwonymi nogami.

Parazytaks

To roślina pasożytnicza. Wśród drzew iglastych jest jedynym w swoim rodzaju. Kultura rośnie na wysokości 500-800 metrów. Żyje w wilgotnych i zacienionych lasach. System korzeniowy parasitaxus dosłownie penetruje korę głównej rośliny i pomaga jej wznieść się na imponującą wysokość. Jednocześnie ta roślina praktycznie nie jest wykorzystywana w projektowaniu ogrodów, ponieważ bardzo trudno ją uprawiać.

Zwykle Parasitaxus nie przekracza 50 centymetrów wzrostu. Roślina charakteryzuje się silnie rozgałęzioną koroną i cienkim pniem o wielkości 3-7 centymetrów. Kultura wyróżnia się łuskowatymi małymi liśćmi o niezwykłych odcieniach - fioletowym, czerwonawym, czerwonym.Szyszki są małe i nie przekraczają 10 milimetrów średnicy.

Dakridium

Ta roślina występuje w górach i lasach nizinnych, które rozciągają się do strefy podrównikowej. Z języka greckiego nazwa tej kultury jest tłumaczona jako „łza”. Wynika to z faktu, że większość tych drzew iglastych uwalnia dużą ilość żywicy, która przepływa przez drzewa. Dacridium należy do starożytnego rodzaju, który istniał przed upadkiem Gondwany.

Roślina to mały krzew o wielkości nie większej niż 30-80 centymetrów. Wysokie drzewa osiągają 10-30 metrów. Mają szeroką koronę. Średnica drzew sięga 1,5 metra. Igły są małe i dorastają do 1-2 milimetrów. Pąki zawierają kilka mięsistych łusek w jaskrawych kolorach.

Falcatifolium

Ten rodzaj został opisany w połowie ubiegłego wieku.Kultura zamieszkuje rozległe terytoria. Jego strefa wzrostu rozciąga się od Nowej Kaledonii po Półwysep Malajski. Efedryna występuje również na Borneo iw Indonezji. Falcatifolium jest jedynym żywicielem pokrewnej kultury Parasitaxus.

Ta roślina jest stosunkowo niewielka - 2-20 metrów. W niektórych przypadkach osiąga 25 metrów. Korona ma stożkowaty kształt i rozłożyste pędy. Pień osiąga średnicę 80 centymetrów i ma szarą lub brązowawą korę.

Liście wyróżniają 2 rodzaje. To jest normalne i łuszczące się. Szyszki różnią się owalnym lub kulistym kształtem o długości 6-15 centymetrów. Mają bardzo różny kolor - od zielonkawego do fioletowo-czerwonego.

Akmopil

To drzewo iglaste żyje głównie w lasach tropikalnych, które znajdują się na wysokości 1000 metrów nad poziomem morza. W naturze akmopil można zobaczyć tylko w dwóch miejscach – na wyspie Fidżi iw Nowej Kaledonii.

Kultura była kiedyś dość rozpowszechniona. Dziś jednak praktycznie wyginął. Skamieniałe szczątki rośliny znajdują się w różnych miejscach - w szczególności w Australii. W domkach letniskowych iglaki uprawia się niezwykle rzadko.

Opinia eksperta

Akmopile to proste drzewa. Instancje żyjące w Nowej Kaledonii osiągają wysokość 25 metrów. Fidżi uprawia niższe odmiany. Ich wysokość nie przekracza 5 metrów.

Drzewa charakteryzują się rozłożystą piramidalną koroną, która ma kilka opadających gałęzi. Obwód pnia wynosi 10-20 centymetrów. Liście są dymorficzne i dość małe. Ich rozmiar nie przekracza 4-6 milimetrów. Owoce to jagody-orzechy, których długość wynosi 8-22 mm. Są zaokrąglone

Phyllocladus

To bardzo nietypowa roślina o zmodyfikowanych pędach. Uzyskały płaski kształt przypominający liść. W tym samym czasie same liście zamieniły się w małe łuski, które znajdują się na krawędziach tak zwanych płytek liściowych. Nazywa się je filokladami.

W naturalnych warunkach phyllocladus żyje w Nowej Zelandii i na wyspie Tasmania. Roślina występuje również w innych miejscach, preferując wysokość około 900-4000 metrów nad powierzchnią morza.

Phyllocladus może być miniaturowy lub dość duży. W pierwszym przypadku roślina nie przekracza 1,5 metra, w drugim osiąga 5-20. To drzewo iglaste charakteryzuje się rzadką nierówną koroną. Jednocześnie dość mocno się rozprzestrzenia. Pień osiąga grubość 70 centymetrów.

Sztuczne liście rośliny dorastają do 1,5-12 centymetrów długości i mają ozdobny rozszczepiony kształt. Prawdziwe liście są bardzo małe i mają łuskowatą strukturę.

Dojrzałe pąki są małe. Ich długość nie przekracza 6-15 milimetrów. Owoce mogą być jajowate lub kuliste. Wyróżniają się atrakcyjnymi czerwonawymi lub fioletowymi odcieniami. Phyllocladus zaleca się uprawiać w łagodnym, wilgotnym klimacie.Często sadzi się ją też w szklarniach.

Saxegothea

Patagonię i Chile uważa się za miejsce narodzin tej kultury. Saxegothea żyje w wilgotnych i gęstych lasach tropikalnych. Tam łączy się go z innymi niezwykłymi drzewami iglastymi. Od lat czterdziestych XIX wieku roślina uprawiana jest w USA i Wielkiej Brytanii.

Saxegothea może osiągnąć wysokość 10 metrów. Niektóre okazy dorastają do 15-20 metrów. Kultura wyróżnia się zaokrągloną koroną z gęstymi opadającymi pędami. Pień osiąga średnicę 2 metrów. Pokryta jest szarobrązową korą, która łuszczy się nierównomiernie w postaci płatków.

Liście ułożone są w nieregularną spiralę i ostro skierowane ku górze. Długość osiąga 15-25 milimetrów, a szerokość - 1-2,5. Górna część liści charakteryzuje się ciemnozielonym kolorem i ma wyraźną żyłę środkową. Poniżej wyróżniają się zielonkawym odcieniem z niebieskimi nutami.

Dojrzałe pąki nasienne mają kolor niebieski lub fioletowy. Znajdują się pojedynczo i osiągają średnicę 8-12 milimetrów. Owoce mają stożkowaty kształt i zawierają 15-20 mięsistych łusek. W warunkach naturalnych saxegothea jest dość wysokim drzewem, ale w szklarniach uprawiana jest jako krzew.

Microcachris

To bardzo rzadka uprawa wymieniona w Czerwonej Księdze. Roślina ta została znaleziona tylko w jednym miejscu - w górskich regionach Tasmanii. Kultura występuje na zachodzie iw centralnej części wyspy.

Mikrokachrys wybrał pas alpejski na miejsce zamieszkania. Roślina występuje na wilgotnej i podmokłej glebie. Jednocześnie wznosi się nad poziom morza do 1250 metrów. Niezwykły wygląd i nietypowe szyszki umożliwiają wykorzystanie microcachrys do dekoracji szklarni i ogrodów botanicznych. Na przykład w Wielkiej Brytanii kulturę zaczęto uprawiać jeszcze w latach pięćdziesiątych XIX wieku i nawet udało się uzyskać jej owoce.

Wysokość tej rośliny nie przekracza 20-30 centymetrów. Jest to pełzający krzew o silnie rozgałęzionych pędach. Są w stanie rozciągnąć się do 1,5-2,5 metra. Roślina wyróżnia się długimi rosnącymi pędami i małymi łuskowatymi liśćmi. Na końcach pędów znajdują się szkarłatne lub czerwone szyszki, wewnątrz których znajdują się jadalne owoce.

Rośliny iglaste mogą być ozdobą każdej przestrzeni podmiejskiej. Jednocześnie ważny jest dobór odpowiedniej uprawy w zależności od warunków klimatycznych danego terenu oraz zapewnienie jej pełnej i wysokiej jakości pielęgnacji.

Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!

Kategoria:

Drzewa