- Historia Hodowli
- Wygląd i cechy charakterystyczne rasy holsztyńskiej
- Wady i zalety
- Cechy konserwacji i pielęgnacji
- Planowanie diety
- Hodowla
- Choroby i ich leczenie
Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!
Holsztyńsko-fryzyjska rasa jest wysoce produktywna i jest najbardziej rozpowszechniona w USA i Kanadzie w jej kierunku. Krowy rasy holsztyńsko-fryzyjskiej hodowane są głównie do produkcji mleka. Drugi kierunek to mięso, ale pod warunkiem zapewnienia zwierzętom odpowiedniej opieki, w tym odpowiednio skomponowanej diety. W rezultacie możliwe jest uzyskanie znacznych ilości wysokiej jakości mięsa.
Historia Hodowli
Ta odmiana jest uzyskiwana przez skrzyżowanie rasy holenderskiej i czarno-białej. Rasa germańska została sprowadzona w I wieku naszej ery.mi. do Fryzji, która obecnie zajmuje terytoria Holandii Północnej, Fryzji i Groningen. Tutejsze krowy miały jasny kolor, a te przywiezione były czarne. W wyniku ich hodowli urodziły się kolorowe cielęta, które nazwano holsztyńsko-fryzyjskim.
Punktem wyjścia do aktywnej hodowli krów był zakup holenderskiej krowy przez Amerykanina o imieniu Chenery. To on zaczął przeprowadzać pierwsze prace selekcyjne od 1852 roku. Rasa rozpowszechniła się ze względu na wysoką produktywność i umiejętność przystosowania się do nowych warunków życia.
Krowy nie były ulepszane w Holandii, ale w USA i Kanadzie zwrócono na to szczególną uwagę. Głównym kierunkiem jest zwiększenie wolumenu wydajności mlecznej i przetworów mięsnych. Kilka lat później powstało Towarzystwo Hodowców Hodowli Bydła Holsztyńsko-Fryzyjskiego, którego szefem został wspomniany Chenery. Rok później rasa rozpowszechniła się w kolejnych dwunastu stanach. W tym samym czasie została wydana księga rodowodowa rasy.
Opinia eksperta
Wskaźniki wagi, które można było osiągnąć poprzez aktywne karmienie, wynosiły około 1500 kilogramów. Zmienność tłumaczy się różnym składem gleby i jakością paszy.Wygląd i cechy charakterystyczne rasy holsztyńskiej
Rasa ma uderzające cechy - zarówno wygląd jak i charakter. Główną różnicą jest różnorodny kolor, duży rozmiar i moc. Najczęściej występuje czarno-biały garnitur, rzadziej - z domieszką czerwieni. Ta ostatnia opcja była wcześniej niepożądana i takie krowy były ubijane. Jednak później zostały uznane za spełniające normę i zaczęły się rozmnażać.
Opis
Wygląd zewnętrzny zwierzęcia wyróżnia się następującymi cechami:
- Duży tors w kształcie klina.
- Szeroki mostek.
- Długie kończyny.
- Masywna miednica.
- Obszerna talia.
- Zakrzywione plecy.
- Wydłużona szyja, wydłużona głowa (większa u samców).
- Duże wymiona z małymi sutkami.
- Kolor czarno-biały lub czerwono-biały (w Niemczech).
- Brak rogów.
- Posiadanie małego garbu na plecach.
- Wzrost - 145 centymetrów dla krowy, 160 centymetrów dla byka.
- Samiec waży około 900 kilogramów (maksymalnie 1,5 tony), samice ważą średnio 800 kilogramów.
- Dobre zdrowie (jeśli warunki przechowawcze są odpowiednie).
- Wspaniałe jedzenie (wymaga dobrze ułożonej diety).
Rasa nie różni się wytrzymałością - zwierzęta nie czują się dobrze w czasie upałów. W takich warunkach wydajność mleka spada. Dzięki pracy selekcyjnej udało się osiągnąć wzrost wytrzymałości.Doskonalenie cech rasy trwa do dziś. Zwierzęta wymagają warunków przetrzymywania: regularne wietrzenie i wietrzenie, dokładne sprzątanie pomieszczeń.
Rasa jest kapryśna. Na przykład pod wpływem stresu lub nieprzestrzegania zasad pielęgnacji mleko może zanikać u krów. Jeśli zwierzę jest z czegoś niezadowolone, może równie dobrze przewrócić pojemnik z wodą lub jedzeniem. Najważniejszą cechą każdej rasy jest jej produktywność. Holsztyńsko-fryzyjski produkuje zarówno mięso, jak i mleko, więc wskaźnik produktywności dzieli się na dwa typy.
Szczególnie dobre wyniki w mleczności, za co szczególnie cenione są holsztyny.
Wydajność mleka
Wydajności mleka sięgają 20 litrów dziennie przy odpowiedniej pielęgnacji i zbilansowanej diecie. Maksymalna liczba to 45 litrów mleka dziennie. Rocznie produkuje się do 7,3 tys. litrów mleka. Zawartość tłuszczu w produkcie wynosi 3,8%.
Ilość mleka zależy od kilku czynników:
- żywienie krów;
- wiek;
- liczba urodzeń (bardzo młode jałówki osiągają niskie wyniki, gdyż ich wymiona nie są dostatecznie rozwinięte, a dobra użytkowość utrzymuje się do szóstego wycielenia);
- okres karmienia;
- siedlisko;
- genetyka;
- sezonowość;
- maść sierści (czerwono-białe krowy dają mniej mleka niż ich czarno-białe kuzynki).
Produktywność mięsa
Młode osobniki do roku dorastają do 65-70% masy krów dorosłych. W wieku dwóch lat waga byków wynosi około 500 kilogramów (przy odpowiednio skomponowanej diecie). Waga dorosłego byka waha się od 850 do 900 kg.
Wady i zalety
Zalety i wadywysoka wydajność mleka;uzyskiwanie wysokiej jakości mięsa;czystość;dobre zdrowie;umiejętność przystosowania się do nowych warunków życia;byki są wykorzystywane do hodowli innych typów krów.kapryśność w jedzeniu;potrzeba wygodnych treści;słaba wytrzymałość;kapryśny charakter;podatność na stres.
Cechy konserwacji i pielęgnacji
Aby krowy czuły się komfortowo, nie chorowały i osiągały dobre wyniki w mleczności, muszą zapewnić im normalne warunki bytowe:
- Regularne i dokładne sprzątanie miejsca przetrzymywania osobników.
- Wentylacja i klimatyzacja.
- Przeciągi niedozwolone.
- Nie stresuj zwierząt.
- Zalecany typ zawartości to luźne pudełko.
- Właściwa pielęgnacja noworodka. Staranna higiena (odporność jest słaba, więc organizm jest podatny na infekcje).
- Pierwsze dwa tygodnie cieląt przystosowują się do warunków zewnętrznych. Miejsce, w którym odbył się poród, należy poddać działaniu środków dezynfekujących.
Planowanie diety
W zależności od wieku zwierzęcia, różni się również rodzaj jego żywienia:
- miesięczne cielęta żywią się siarą;
- w wieku dwóch miesięcy młode zwierzęta jedzą warzywa korzeniowe, płatki owsiane, gotowane ziemniaki;
- w wieku czterech miesięcy cielęta przestawiane są na mieszankę z sianem i zbożem;
- pół roku, dieta to siano, rośliny okopowe, kiszonki i koncentraty.
Dieta krów w okresie laktacji obejmuje:
- karma sucha (mączka zbożowa, kostno-mięsna, koncentraty);
- warzywa, kiszonka, zielona trawa, rośliny okopowe;
- siano, słoma, makuch, otręby, sianokiszonka (poprawiają pracę przewodu pokarmowego).
Aby poprawić zawartość tłuszczu w mleku, krowy otrzymują śrutę słonecznikową i mieszanki paszowe. Aby zwiększyć mleczność dodaj do jadłospisu marchew, melasę, ziemniaki.
Hodowla
Przed rozpoczęciem hodowli należy wyposażyć pomieszczenie dla krów. Jego powierzchnia jest ustalana w zależności od planowanego inwentarza żywego i dostępności wolnej przestrzeni. Stodoła powinna znajdować się piętnaście metrów od budynku mieszkalnego i dwadzieścia metrów od źródeł wody. Racjonalnym rozwiązaniem jest ustawienie obory obok ogrodu, aby ułatwić usuwanie obornika.
Pożądane jest, aby pokój miał poddasze. Powierzchnia stodoły dla jednej osoby wynosi osiemnaście metrów kwadratowych. Przy większej liczbie krów wystarczy sześć metrów kwadratowych na zwierzę (dziewięć z cielętami).
Pomieszczenie powinno mieć podajniki, przejście, odpływ na nieczystości, wentylację. Ściany obory murowane. Betonowa podłoga wznosi się dziesięć centymetrów nad ziemią i jest umieszczona pod niewielkim kątem, aby odprowadzić ścieki. Optymalna temperatura powietrza dla zwierząt to 10-15 stopni.
Holsztyńska rasa jest hodowana zarówno w czystej postaci jak i mieszana z innymi kolorami. Najważniejsze jest to, że dziedziczność mleka jest przenoszona przez linię męską. Na dużą skalę krowy są hodowane sztucznie, aw gospodarstwach prywatnych krzyżowanie odbywa się w sposób naturalny. Średnia waga cieląt to 38 kilogramów (jałówki - 35).
Choroby i ich leczenie
Rasę wyróżnia silna odporność, ale przy nieprzestrzeganiu zasad pielęgnacji choroby takie jak:
- nekrobakterioza;
- leptospiroza.
Do leczenia przepisana jest terapia antybakteryjna. Jeśli w oborze obserwuje się przeciągi, u zwierząt rozwija się zapalenie sutka. Do leczenia stosuje się również antybiotyki, które wstrzykuje się do dotkniętych obszarów za pomocą cewnika. Rasa holsztyńsko-fryzyjska słynie z produktywności - zarówno mięsa, jak i nabiału. Utrzymanie tych krów wymaga pracy i kosztów finansowych, ale przy dobrej opiece wysoka wydajność mleka z nawiązką zrekompensuje te koszty.