Mingrelian koza mleczna zajmuje honorowe miejsce w ogrodach zoologicznych zachodniej Gruzji i Azerbejdżanu. Z mleka rogatej piękności powstaje wspaniały ser, delikatny twarożek i wysokiej jakości masło. Koza megrelijska nie wymaga wzmożonej uwagi, bardzo rzadko choruje i nie jest wybredna w jedzeniu. Zwierzak jest niezwykle płodny.

Opis i produktywność kóz mingrelskich

Ojczyzną uroczych zwierzątek jest przytulna słoneczna Samegrelia. Historyczny zakątek znajduje się w zachodniej części Gruzji. To tutaj żyli przodkowie rogatych piękności. Rasa łączy w sobie najlepsze cechy lokalnych kóz mlecznych:

    Przedstawicielka rogatego plemienia jest sporych rozmiarów - jej wzrost sięga 64-70 cm.
  1. Mocny układ kostny z powodzeniem łączy się z wydłużoną sylwetką.
  2. W wieku dorosłym zwierzę przybiera na wadze 36-46 kg. Najwyższe osobniki są w stanie chodzić do 60 kg. Masa samców wynosi 57-60 kg. Duże okazy przybierają na wadze do 90 kg.
  3. Proste plecy płynnie przechodzą w szeroką, lekko obniżoną kość krzyżową.
  4. Piękna głowa zwierzaka jest zwieńczona parą misternie zakrzywionych rogów. Ich kształt przypomina literę S.
  5. Sstawione uszy i zadbana broda sprawiają, że zwierzę wygląda uroczo.
  6. Smukłe, mocne nogi kozy są wyposażone w mocne kopyta.
  7. Elastyczne, duże wymię zwierzęcia ma kształt stożka.
  8. Szorstka, krótka sierść zwierzaka jest farbowana na biało lub w jasnych odcieniach czerwieni, szarości i deresza.

Kozy mingrelijskie dzielą się na dwa typy: wyżynne i nizinne. Zwierzęta należące do typu wyżynnego są nieco większe niż ich współplemieńcy. Koza megrelijska jest niezwykle płodna i często cieszy właścicieli pojawieniem się bliźniaków. Zwierzę daje dużo mleka - jego roczna wydajność mleka wynosi 350-400 kg. Przy dobrej opiece i dobrze opracowanej diecie wydajność mleka podwaja się. W niektórych przypadkach liczby sięgają 900 kg.

Megrelijskie mleko kozie jest bardzo smaczne i pożywne. Zawartość tłuszczu w produkcie wynosi 4-4,5%. Z koziego mleka robią doskonałe sery, twarogi, masło i sery. Rasa jest powszechna w Osetii Południowej, Armenii, Gruzji i Azerbejdżanie.

Pozytywne i negatywne strony rasy

Mimo wszystkich swoich zalet kozy megrelijskie mają pewne wady. Biorąc pod uwagę niuanse zwierząt, rolnik może osiągnąć dobre wyniki.

Pozytywne cechy rasy:

    Kozy są wyjątkowo wybredne i wolą jeść pastwisko. Zwierzęta doskonale przybierają na wadze na wyżynach i płaskich pastwiskach.
  1. Bezpretensjonalne zwierzaki nie wymagają szczególnej uwagi i troski.
  2. Migrelianie rzadko chorują.

Niestety zwierzęta domowe nie przystosowują się dobrze do zimnego klimatu, więc zwierzęta nie nadają się do hodowli na obszarach o trudnych warunkach klimatycznych. Cechę tę można przypisać znaczącym wadom rasy.

Cechy konserwacji i pielęgnacji

Trzymaj zwierzęta w suchym, pozbawionym przeciągów kozim kurniku. Pokój musi być przestronny. Do utrzymania jednego zwierzaka wymagana jest powierzchnia co najmniej 1,5 m. Dla kozy z potomstwem wymagane jest mieszkanie o powierzchni 2,5 m. Dla samca wystarczy 2 m, a dorastający koźlę potrzebuje powierzchnia mieszkalna co najmniej 3 m.

Zimą temperatura powietrza w koziarni utrzymywana jest w przedziale od +6 do -6 stopni. Utrzymanie reżimu temperaturowego jest ważne, gdy w stadzie są małe koźlęta. Kozy są oddzielane od samic i trzymane w oddzielnym pomieszczeniu.

Oddzielne trzymanie zwierząt pomaga uniknąć nieplanowanych kontaktów. Kozy megrelijskie mogą być trzymane na wolnym wypasie. W takim przypadku dla zwierząt przewidziano specjalny baldachim. Pod zadaszeniem zwierzaki schronią się przed upałem i deszczem. Przed wysłaniem na pastwisko zwierzęta otrzymują dużo wody. Ta technika pomaga odwrócić uwagę zwierząt domowych od picia z kałuż.

W upalne dni zwierzęta karmione są co najmniej 2 razy dziennie. Zimą kozy uzyskują dużo płynów, jedząc mokrą karmę. W tym okresie zużycie wody jest ograniczone, więc zwierzęta otrzymują ciepłą wodę tylko raz dziennie.

W żadnym wypadku nie należy podawać zimnej wody zwierzętom, które są w stanie nagrzanym. Procedura grozi zwierzętom przeziębieniem. Karmniki i poidła są instalowane na poziomie klatki piersiowej dorosłych zwierząt domowych. Naczynia dla niemowląt ustawione są tuż nad poziomem podłogi. Nie używaj podajników ocynkowanych.

Zasady karmienia

Zwykła dieta zwierząt domowych obejmuje jęczmień, owies, ziarna kukurydzy. Dla kóz przydatne jest podawanie mieszanki paszowej z posiekanych buraków, marchwi, kapusty i gotowanego owsa. Dodaj gotowane obierki ziemniaczane do karmy dla zwierząt. Mieszanka paszowa jest dodawana do karmników z gotowanym jedzeniem. Sól paszowa wsypywana jest do specjalnych pojemników. Produkt ten jest niezwykle ważny dla prawidłowego rozwoju zwierząt. Dodatek umieszcza się w ilości: 8 kg soli na osobę dorosłą. Dla małych dzieci dawka soli jest zmniejszona.

Zimą do diety zwierząt dodaje się siano, miotły z gałęzi drzew liściastych oraz igły. Pożywne bukiety zawieszane są tuż nad poziomem wierzchołków zwierząt. W ten sposób zwierzęta domowe mogą do nich dotrzeć. Tryb karmienia zwierząt:

    Rano kozy dostają siekane korzenie i zboże.
  1. Zwierzęta otrzymują dobrze wysuszone siano w ciągu dnia.
  2. Wieczorem karmniki są napełniane kruszonym zbożem i sianem.

Latem kozy żywią się głównie świeżą trawą. Zwierzęta spędzają ciepłe miesiące na wyżynach, a wraz z nadejściem jesieni zwierzęta są wysyłane na wypas na równinie.

Wszystko o jagnięcinie

Ciąża kozy trwa 21-22 tygodnie. Na krótko przed porodem zwierzę zostaje oddzielone od stada. Ruta kozia jest dezynfekowana i wentylowana. Podłoga pokryta jest grubą warstwą czystego siana. Powstają oddzielne żłobki dla przyszłych dzieci. Każda koza musi mieć co najmniej 2 m powierzchni. Żłobek wyposażony jest w wygodny karmnik i poidło.

Opinia eksperta

Na zbliżający się poród wskazują zmiany w zachowaniu i wyglądzie kozła. Zwierzę jest pobudzone i może stracić apetyt. Wymię powiększa się, a narządy płciowe puchną.

Po jagnięcinie zwierzak przechodzi na dietę lekkostrawną. Z reguły młoda koza mleczna jest karmiona sztucznie. Aby to zrobić, zaopatrz się w butelkę i smoczek. W pierwszej dobie życia dziecko otrzymuje siarę. W kolejnych dniach co 4 godziny koźlę dokarmiane jest z butelki ciepłym, świeżym mlekiem. Po 3 dniach dziecko zaczyna podawać pokarmy uzupełniające w postaci płatków owsianych. Dziesiątego dnia dzieciak może spróbować siana.

Przez 2-3 miesiące świeże mleko pozostaje głównym pokarmem dziecka. Następnie porcje mleka są stopniowo zmniejszane. Jeśli koźlę urodziło się latem, w wieku 1 miesiąca dziecko jest wysyłane na wspólne pastwisko.

Częste choroby

Kozy Mingrelian mają silną odporność, ale czasami mogą cierpieć na następujące choroby:

    Zapalenie kopyt. Zwierzę spada na zdrową nogę i woli leżeć. Zabieg polega na przemyciu kopyt słabym roztworem nadmanganianu potasu i potraktowaniu bolącego miejsca jodem i maścią Wiszniewskiego.
  1. Zatrucie. Kłopoty czekają zwierzaka podczas jedzenia trujących ziół. Koza cierpi na biegunkę i wymioty. Zwierzę zachowuje się niespokojnie, ciężko wzdycha, jęczy i zgrzyta zębami. Pierwsza pomoc to płukanie żołądka. Przed przybyciem weterynarza możesz podać zwierzakowi węgiel aktywowany. Resztę leczenia przepisuje lekarz weterynarii.
  2. Zapalenie wymion. Choroba dotyka niedawno koźlęta. Przyczyną problemu jest hipotermia. Zimny okład z wywaru z ługu macierzystego i tykwy pomoże uporać się z chorobą.

Kategoria:

Zwierzęta