Konie kędzierzawe transbajkalskie to rasa autochtoniczna. Uprawiana była przez koczowników już w I tysiącleciu pne. Zwierzęta charakteryzują się niskim wzrostem i niesamowitą wytrzymałością. Są mało wymagające w odżywianiu i nie męczą się podczas pracy pod siodłem. Aby zwierzęta rozwijały się normalnie i nie chorowały, trzeba je odpowiednio pielęgnować.
Pochodzenie rasy
Wzorzec rasy został opracowany w 1940 roku. Jednocześnie jej powstanie miało miejsce na przełomie XIX i XX wieku. Transbajkalskie kędzierzawe konie pochodzą z Mongolii. Do XVII wieku prawie nie różniły się od swoich przodków.
Główne prace hodowlane prowadzono w Transbaikalia - na terenie regionu Chita. Tam zwierzęta otrzymały wyjątkowe cechy, które odróżniają je od ich mongolskich przodków.
Opinia eksperta
Dziś takie konie są dość rzadkie. Są hodowane w Transbaikalia. Przedstawicieli rasy można spotkać także w Arabii Saudyjskiej i Tadżykistanie. Kilkadziesiąt zwierząt trafiło do Kanady i USA.Charakterystyka i opis transbajkalskich kręconych włosów
Ta rasa charakteryzuje się nietypowym wyglądem. Ciało koni pokryte jest kędzierzawą wełną, która przypomina owce. Konie Transbaikal charakteryzują się spokojnym usposobieniem. Są elastyczne i nie wymagają szczególnej pielęgnacji. Konie są zorientowane na ludzi. Świetnie chodzą pod siodłem. W razie potrzeby konie mogą służyć jako zwierzęta juczne.
Konie tej rasy są uważane za dość przysadziste. Wzrost ogierów w kłębie nie przekracza 1,4 metra.Charakterystyczną cechą jest kręcona wełna, przypominająca futro astrachańskie. Garnitur może być inny. Jednocześnie prace selekcyjne mają na celu przywrócenie naturalnych kolorów. Sugerują obecność plam i pasków na ciele.
Konie zabajkalskie mają dużą głowę z szerokim czołem. Charakteryzują się krótką i masywną szyją. Uzupełnia go umiarkowanie szeroka klatka piersiowa i wydłużony tułów. Przedstawiciele rasy transbajkalskiej wyróżniają się krótkimi nogami z szerokimi kopytami.
Pozytywne i negatywne strony
Główne zalety rasy to:
- zdolność do pracy niezależnie od zakresu użytkowania;
- łatwa pielęgnacja;
- spokojne usposobienie;
- wytrzymałość na długich trasach;
- mrozoodporność - konie szybko dostosowują się do warunków klimatycznych.
Nie ma istotnych wad rasy. Jedynym mankamentem jest konieczność regularnego szczotkowania.
Zakres zastosowania
Ta rasa jest wszechstronna. Zwierzęta są uważane za bardzo odporne. Dlatego są wykorzystywane do prac rolniczych w wioskach położonych bliżej Syberii. Konie dobrze znoszą ostre zimy. Poza tym odpowiada im niezbyt upalna letnia pogoda.
Zwierzęta mogą godzinami ciągnąć pługi lub wózki. Co więcej, są w stanie pracować nawet gdy temperatura spadnie do -40 stopni.
Konie bardzo dobrze chodzą pod siodłem. Charakteryzują się miękkimi chodami. Konie kędzierzawe Trans-Bajkał mogą być wykorzystywane do wstępnego treningu jazdy konnej.Zwierzęta nie porzucają jeźdźców i szybko się przyzwyczajają. Jednocześnie nie zaleca się używania koni do dużych sportów. Są w stanie skoczyć nie więcej niż 1 metr. Podczas ujeżdżenia możliwe są tylko przejścia z galopu do stępa i odwrotnie. Dlatego przedstawicieli tej rasy praktycznie nie spotyka się w stajniach klubów jeździeckich.
Wymogi konserwacji i pielęgnacji
Konie kędzierzawe zabajkalskie są niskiego wzrostu. Dlatego nie potrzebują dużych straganów. Dla 1 osoby wystarczy pokój o powierzchni 2x3 metry kwadratowe. Jednocześnie ważne jest, aby koń mógł się swobodnie obracać.
Wiele stajni wyposażonych jest w tzw. balkony. Są to wyjścia na ul. Powinna być działka z sianem i ogród, na który składają się drzewa owocowe. Podkuwanie kopyt tych koni nie jest wymagane.Należy to robić do woli. Ważne jest, aby wziąć pod uwagę warunki, w jakich żyje koń. Przy ciągłym treningu potrzebne są podkowy. W takiej sytuacji ważne jest, aby 2-3 razy w tygodniu oczyścić je z brudu.
Jeśli koń mieszka w wiosce, podkowy nie są wymagane. Aby zapobiec procesom zapalnym, wystarczy raz w miesiącu umyć dolne partie kończyn. W tym celu zaleca się użycie sody lub roztworu soli fizjologicznej.
Konie zabajkalskie mają kręcone włosy. Jest on jednak dość krótki. Dlatego zaleca się czesać tylko ogon i grzywę. Jednocześnie należy systematycznie usuwać z ciała ciernie i inną roślinność, którą zwierzęta zbierają podczas chodzenia lub pracy w polu. Zaleca się pranie wełny w odstępie 1-2 miesięcy. W takim przypadku zaleca się stosowanie specjalnych szamponów.
Planowanie diety
Podstawę diety zwierząt stanowi siano, owies, słoma. Powinny one również otrzymywać suplementy.Należą do nich musli i zwykła sól kuchenna. Karmę warto rozdawać biorąc pod uwagę kategorię wiekową, obciążenia, zakres zwierząt. Dorośli potrzebują 8-10 kilogramów siana dziennie.
Muesli zaleca się stosować tylko zimą. W tym okresie zwierzęta odczuwają brak witamin. Nie bez znaczenia jest dostępność darmowej wody. Zaleca się poić konie co najmniej 3-5 razy dziennie. Należy to robić po posiłkach.
Hodowla zwierząt
Sezon godowy tych zwierząt rozpoczyna się wiosną. Jednocześnie są w stanie rozmnażać się przez cały rok. Krycie ma charakter stadny. Należy to robić przez kilka dni z rzędu. Ciąża trwa 11 miesięcy. W takim przypadku rodzą się maksymalnie 2 młode. W 95% przypadków rodzi się 1 źrebak. Samica karmi go mlekiem przez sześć miesięcy. Następnie zwierzęta są umieszczane w różnych boksach.
Częste choroby
Słabe płuca są uważane za charakterystyczną cechę transbajkalskich koni kędzierzawych. Dlatego nie można ich pić po treningu czy zawodach. Ponadto zwierzęta mogą cierpieć na gruźlicę, egzemę, leptospirozę, wąglika i inne patologie charakterystyczne dla koni. Terminowe szczepienie i odpowiednia pielęgnacja pomaga uniknąć problemów.
Transbajkalska rasa kędzierzawych koni ma wiele zalet. Zwierzęta te wyróżniają się wysokim stopniem wytrzymałości i mają niezwykły wygląd. Aby skutecznie hodować te konie, potrzebują wysokiej jakości opieki.